အခန်း (၃၅၄) - ဆိုင်ပိတ်ခြင်း
ညနက် အိပ်မက်ထဲတွင် ကျိုးချင်းပိုင်က သူ၏အဖိုးတန်မိန်းကလေးငယ်လေးကို ပွေ့ဖက်ထားသကဲ့သို့ တိမ်လွှာဘုံကိုးဘုံထက်တွင် ရှိနေလေသည်။
သို့သော် သူ စိတ်ပျက်ဖို့က ဖြစ်လာခဲ့သည်။
အိပ်ပျော်နေသော လင်းချင်းဟယ်က ညလယ်တွင် ရုတ်တရက် နိုးလာခဲ့၏။
ဒီရင်းနှီးတဲ့ခံစားချက်က..။
သို့သော် သူမက အိပ်ရာကနေ ထွက်သွားဖို့ မလိုချေ။ သူမက ပြင်ဆင်ပြီးသားဖြစ်၏။
ကျိုးချင်းပိုင်က သူမ၏လှုပ်ရှားမှုကြောင့် နိုးလာသည်။ သူက မြန်မြန် ပြော၏။ “ဘာဖြစ်တာလဲ။ ဘယ်နေရာက အဆင်မပြေသလို ခံစားရတာလဲ။”
လင်းချင်းဟယ်က သည်လူကို ဘယ်လောက်တောင် ထိတ်လန့်သွားစေသည်ကို နားလည်သွား၏။ သည်နှစ်ရက်အတွင်း သူက ဘယ်လောက်ပျော်နေတာလဲဆိုတာကို တွေးမိတော့ လင်းချင်းဟယ်က သူမနှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်းစေ့မိသွားသည်။ သူမက ထုတ်မပြောရဲတော့ဘဲ သူ့ကို ကောင်းကောင်းအိပ်စေဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
“ဘာမှမဟုတ်ဘူး။ ကျွန်မ ရေဆာလို့ပါ။” ဟု လင်းချင်းဟယ်က တုံ့ပြန်လိုက်သည်။
ကျိုးချင်းပိုင်က ထထွက်သွားပြီး ရေနွေးတစ်ခွက် ယူလာသည်။ လင်းချင်းဟယ်က သောက်လိုက်ပြီးနောက် လဲချကာ ဆက်အိပ်လိုက်တော့သည်။
ကျိုးချင်းပိုင်က ထိတ်လန့်သွားသည်။ သူမမျက်နှာပေါ်မှာ အပြုံးနှင့်အတူ အိပ်နေတာကို မြင်တော့ သူက ဘာမှမမှားမှန်း သေချာသွားကာ စောင်ကို ဆွဲလျက် အိပ်လိုက်တော့သည်။
နောက်နေ့နံနက်စောစောတွင် ကျိုးချင်းပိုင်က ဖက်ထုပ်ဆိုင်သို့ သွားလိုက်ပြီဖြစ်သည်။ ကျိုးကွေ့လိုင်က အရသာရှိသော မနက်စာကို ယူလာပေး၏။
“အမေ ဘယ်နေရာမှာ အဆင်မပြေဖြစ်တာလဲ။” ကျိုးကွေ့လိုင်က မေးသည်။
လင်းချင်းဟယ်၏ ခံစားချက်က တင်းကျပ်သွားသည်။
သူမ၏ဤတစ်ကြိမ် ဓမ္မတာက လူများကို ဒုက္ခများစေသည်။
