အခန်း (၃၆၂) - ကိုယ့်ကိုယ်ကို အရမ်းကြည့်ကောင်းတယ်လို့ ယုံကြည်ထားတယ်
ကျိုးခိုင်ကို တွေ့ဆုံရန် မလွယ်ကူလှပေ။
သူ ပြန်လာဖို့ဆိုသည်မှာ ရှားပါးလှသည်။ သူ့အဘိုးအဘွားတွေကို လာတွေ့ရန် လာပေမယ့် အချိန်အများစုကိုတော့ သူ့မိဘတွေနဲ့ အိမ်မှာပဲ နေထိုင်ကုန်ဆုံးခဲ့သည်။
ဥပမာအားဖြင့် ယနေ့လိုပေါ့။ သူနှင့် သူ့ညီနှစ်ယောက်ကို လင်းချင်းဟယ်က ကုန်တိုက်သို့ ခေါ်သွားခဲ့သည်။
နှစ်သစ်ကူးပြီးလျှင် သူက အကယ်ဒမီသို့ ပြန်သွားတော့မှာ ဖြစ်သော်လည်း လင်းချင်းဟယ်ကတော့ သူ့အတွက် အဝတ်အစားအသစ်များကို ခြေဆုံးခေါင်းဆုံးအထိ ဝယ်ပေးနေဆဲပင်။
ကျိုးခိုင်က ပြောလိုက်သည်။ “ကျွန်တော် ဒါတွေကို ဝတ်ဖို့ အခွင့်အရေး အများကြီးရှိမှာမဟုတ်ဘူး။” အကယ်ဒမီကို ပြန်ရောက်တာနဲ့ သူသည် တူညီသော ယူနီဖောင်းကို ဝတ်ဆင်ရမည်။
“ခဏခဏ မဝတ်နိုင်လဲ အဆင်ပြေတယ်။” လင်းချင်းဟယ်က စိတ်မဝင်စားချေ။
ကျိုးကွေ့လိုင်သည် ကုန်တိုက်ရှိ စင်တစ်ခုပေါ်တွင် တင်ထားသော ကင်မရာတစ်လုံးကို တွေ့လိုက်သည်။
လင်းချင်းဟယ်သည် ဒီကောင်လေး၏အပြုအမူကို သတိထားမိပြီး သူ့ကို အကြည့်နှစ်ချက် ပေးလိုက်သည်။ သူမက သူ့အတွက် မဝယ်ပေးသေးဘူး။ နောက်နှစ်အထိ စောင့်ရမည်။
သားတွေ… လူတစ်ယောက်က သူ့လိုအပ်ချက်တွေကို ဖြည့်ဆည်းပေးနိုင်ပေမယ့် သူ့ဆန္ဒတွေ ပြည့်လာတာနဲ့တစ်ပြိုင်နက် ကျေနပ်နိုင်တော့မှာ မဟုတ်ဘူး။ အမှန်အကန်ဆုံး နည်းလမ်းကတော့ သူ့ကို ခဏလောက် ဒီတိုင်းထား,ထားလိုက်ရုံပင်။
ပစ္စည်းများကို လွယ်လွယ်ကူကူ မရနိုင်ကြောင်းနှင့် မိဘတွေအတွက် ပိုက်ဆံရှာရန် ပို၍တောင် ခက်ခဲပင်ပန်းကြောင်း သူ့ကို သိနားလည်ခွင့်ပေးရန်ပင် ဖြစ်သည်။
ထိုနည်းဖြင့် သူတို့၏သားတွေကို ပြုစုပျိုးထောင်သင့်သည်။ သူတို့ကို အလွန်အကျွံ အလိုမလိုက်သင့်ပေ။ သို့မဟုတ်ပါက သူတို့အတွက် မျက်လုံးဖြူဝံပုလွေ ဖြစ်လာရန် လွယ်ကူသွားလိမ့်မည်။
