အခန်း (၂၂၇) - မူလအမျိုးသားဇာတ်လိုက်
လာဘပွဲတော်အတွင်း လောင်တသည် အားလပ်ရက် တစ်ရက် ရခဲ့သည်။ နောက်ပိုင်းမျိုးဆက်တွေကဲ့သို့ တင်းကျပ်ထားခြင်း မရှိပေ။
လောင်တသည် အားလပ်ရက် တစ်ရက်ရပြီး လင်းချင်းဟယ်သည်လည်း အားလပ်ရက် ရခဲ့သည်။ ဒီနှစ်မှာတော့ သူမသည် မနှစ်ကထက် အထည်လက်မှတ် နှစ်စောင်နဲ့ အစားအသောက်လက်မှတ် နှစ်စောင် ထပ်မံပေးခဲ့ပြီး ရိက္ခာထောက်ပံ့မှုလည်း အတူတူပင် ဖြစ်သည်။
လောင်တက အိမ်ပြန်လာပြီး “အမေ၊ သား တတိယဦးလေးကို ခရိုင်မြို့ပေါ်မှာ တွေ့ခဲ့တယ်။ ကြည့်ရတာ အဖိုး နေမကောင်းဘူးထင်တယ်။”
လင်းချင်းဟယ်ကတော့ လူအိုကြီး ဖျားနာနေတာ သူမနဲ့ ဘာမှ မဆိုင်ဘူးလို့ စိတ်ထဲမှာ ပြောလိုက်သည်။ သူမပါးစပ်နားသို့ စကားလုံးများ ရောက်ရှိလာသောအခါတွင်မူ “ဒါဆို ဘယ်လိုလုပ်ရင် အကောင်းဆုံးဖြစ်မယ်လို့ နင် ထင်လဲ။” ဟု လင်းချင်းဟယ်က သူ့ကိုကြည့်ရင်း မေးလိုက်သည်။
“အမေ ပြောကြည့်၊ အဖိုးဆီကို ပိုက်ဆံနည်းနည်းလောက် ပို့လိုက်ရင်ရော ဘယ်လိုလဲ။” လောင်တက အကြံပြုသည်။
ဒီကလေးဟာ သူမ၏ ဗီလိန်ဆန်သော သားဖြစ်နေဆဲပင်။ မှားယွင်းတဲ့လမ်းဆီ သူမ ဦးဆောင်လမ်းပြခဲ့မိပြီလား။
လင်းချင်းဟယ်က ပြောသည်၊ “ငါတို့အားလုံးက လက်ထပ်ပြီးသား သမီးတွေ ဖြစ်ကြတယ်။ အရင်ဆုံး ငါ သူတို့ကို ဂရုမစိုက်ချင်ဘူး။ ငါ သူတို့ကို လေးစားမှု ပြသရင် လုံလောက်ပြီလို့ ထင်တယ်။ သူတို့ကလည်း ငါ့ကို မချစ်ခင်ဘူး။ ဒါပေမယ့် ငါ့မှာ ကျင့်ဝတ်သိတတ်တဲ့ သားကြီးရှိဖို့ ဘယ်သူ ပြောခဲ့လဲ။”
လောင်တက ရယ်မောလိုက်မိသည်။ လင်းချင်းဟယ်က “သူ့ကို ပိုက်ဆံပေးလိုက်ပါ၊ ထားလိုက်ပါတော့။ ငါ အိမ်ပြန်ရောက်ရင် နင့်ဦးလေးကို သွားပို့ခိုင်းဖို့ အသားနည်းနည်းလောက် ဖြတ်ထားလိုက်မယ်။” သူမ ဘာလုပ်ရမလဲ ဆိုတာကို သူမ သိသကဲ့သို့ ဘယ်လို ငြင်းပယ်ရမလဲ ဆိုတာကိုပါ သူမ သိသည်။
လောင်တ ခေါင်းညိတ်သည်။ ဒီလောက်ဆို လုံလောက်ပြီ။
“ဒါနဲ့ စကားမစပ်၊ သားအတန်းဖော်က သားတို့အိမ်ကို တစ်ရက်လောက် အလည်အပတ် လိုက်လာချင်တယ်လို့ပြောတယ်။” လောင်တက စကားဆိုလာသည်။
