အခန်း (၂၇၉) - ငွေရှာဖို့ ကြိုးစားမည်။
အမေကျိုးက လိုက်ချင်နေတာ သိသာထင်ရှားပါသည်။ ဒီစကားကိုကြားတော့ သူမက ပြုံးရယ်ပြီး ပြောသည်၊ “နင်တို့ ဟိုမှာ အခြေကျတဲ့အထိ စောင့်ပြီးမှ ဒါကို ဆွေးနွေးကြတာပေါ့။ ငါတို့လူအိုကြီးနှစ်ယောက်က နင်တို့ကို ကူညီပေးနိုင်တာ ရှိမလား ကြည့်ကြဦးမယ်။ ငါတို့ ကူညီနိုင်တာရှိရင်၊ ငါတို့ လိုက်ခဲ့ပါ့မယ်။”
သူတို့သည် မြို့တော်ကို အပိုသက်သက်ကြီး လိုက်မသွားချင်ပါဘူး။
လင်းချင်းဟယ်က ဘာမှ မပြောပါဘူး။ အခုအချိန်မှာ ဒါတွေကိုပြောဖို့ နည်းနည်းစောနေသေးသည်။ အချိန်ကျတဲ့အထိ စောင့်ပြီးမှ ဆုံးဖြတ်ရင်လည်း မမှားပါဘူး။
ကျိုးချင်းပိုင်တို့ သားအဖသည် ညနေခင်းတွင် ပြန်ရောက်လာသည်။ သားအဖနှစ်ယောက်သည် ယုန်နှစ်ကောင်နှင့် ရစ်ငှက်ငါးကောင် ဖမ်းမိလာသည်။
လင်းချင်းဟယ်က တတိယမောင်လေးလင်း မပါလာတာကို တွေ့တော့ “နင်တို့ဦးလေး ဘယ်နားကျန်ခဲ့တာလဲ။” ဟု မေးလိုက်သည်။
“မဟုတ်ဘူး။ ကျွန်တော်တို့ သီးသန့်စီပြန်လာတာ၊ အိမ်ကို လိုက်မလာဘူး။” လောင်အာ့က အတည်ပြုပေးသည်။
“ဒီဘဲကင်ကို နင့်ဦးလေးနောက် လိုက်ပေးချေ။” လင်းချင်းဟယ်သည် ဆီစိမ်စက္ကူနှင့် ထုပ်ပိုးထားသည့် ဘဲကင်ကို လှမ်းပေးပြီး စေခိုင်းလိုက်သည်။
အကြီးဆုံးအစ်မနှင့် ဒုတိယအစ်မတို့အတွက်မူ မနက်ဖြန်ကျ သွားပို့ခိုင်းလိုက်မည်။
“ဟုတ်ကဲ့” လောင်အာ့သည် စက်ဘီးပေါ်တက်ပြီး အပြေးအလွှား ထွက်သွားခဲ့သည်။
ထိုအခါမှပင် လင်းချင်းဟယ်သည် ကျိုးချင်ပိုင်ထံ အကြည့်ပို့လိုက်သည်။ ကျိုးချင်းပိုင်သည်လည်း သူ့ဇနီးသည်ကို လွမ်းဆွတ်တမ်းတစွာ ကြည့်နေခဲ့သည်။
“အဖေ၊ အမေ့ကို ကြည့်နေတာ မလုံလောက်သေးဘူးလား။ အဖေပြန်ရောက်လာကတည်းက အမေ့ကို ကြည့်နေတာနော်။” လောင်စန်းက စနောက်ကျီစယ်သည်။
“နင် အရမ်းပျော်နေတယ်လို့ ငါထင်တယ်။ နင် အရမ်းကို စားကောင်းမယ့် တုတ်ချောင်းစာလေး မြည်းစမ်းကြည့်ချင်လား။” ဟု လင်းချင်းဟယ်က သူ့ဘက်သို့ လှည့်ပြီး အကြည့်တစ်ချက် ပစ်ခွင်းလိုက်သည်။
