အခန်း(၃၂၂) - အကြင်နာကင်းမဲ့သော
လင်းချင်းဟယ်သည် ဟူကျစ်နှင့် ရှုရှန့်မိန်တို့ သူမကို ဘယ်လိုထင်မလဲ ဆိုတာကို ဂရုမစိုက်ခဲ့ပါ။ သူမက အမြဲတမ်း ဒီလိုပုံစံပဲဖြစ်သည်။
သို့သော် သူမ ကျိုးချင်းပိုင်ကို ညဘက် စကားပြောတော့ သူမရဲ့ လေသံက နူးညံ့လို့ နေခဲ့သည်။
"ကျွန်မ လျှို့နီကို ဒီအတိုင်း ပြန်လွှတ်လိုက်တာ၊ ရှင် ကျွန်မကို အပြစ်တင်လားဟင်။" ဟု လင်ချင်းဟယ်က မေးလိုက်သည်။
"ကိုယ် အပြစ်မတင်ပါဘူး" ဟု ကျိုးချင်းပိုင်က ခေါင်းခါသည်။
တကယ်တော့ သူလည်း သူ့တူမလုပ်ရပ်ကို မကျေမချမ်း ဖြစ်ရပါသည်။
သူမ လာရောက်ခိုလှုံသည်ကို စိတ်ဆိုးခြင်းမဟုတ်။ သို့သော် သူမသည် ထိုကဲ့သို့သော အရမ်းမိုက်မဲတဲ့ လုပ်ရပ်မျိုးကို ပြုလုပ်ခဲ့ခြင်းကြောင့် စိတ်ဆိုးခြင်း ဖြစ်သည်။ ဘာမှမဖြစ်ခဲ့လို့ တော်သေးသည်။ တစ်ခုခုဖြစ်ခဲ့ပါက မည်ကဲ့သို့ လုပ်ကြမည်နည်း။
"သူမရဲ့ အကျင့်စရိုက်က ကောင်းမွန်ပြီး စဥ်းစားချင့်ချိန်တတ်မယ်ဆို ကျွန်မတို့က သူတို့ဦးလေးနဲ့အဒေါ်တွေအနေနဲ့ ဆွဲခေါ်ပေးဖို့ အသင့်ပါပဲ။ အာ့နီကတောင် ဘာမှမပြောပေမယ့် ကျွန်မက သူ့ကို လာစေချင်တယ်။ ဒါပေမယ့် အခု လျှို့နီရဲ့ပုံစံကိုကြည့်၊ ဘယ်သူက သူမကို လက်ခံရဲမှာလဲ။" ဟု လင်ချင်းဟယ်က စိတ်မကျေနပ်စွာ ညည်းလိုက်သည်။
သူမသည် ဒီလိုကိစ္စမျိုး တစ်ခါမှ မမြင်ဖူးခဲ့ပါ။ ဒီလို သိသာထင်ရှားသော လှည့်ကွက်မျိုးကို သူမထံ လာသုံးနေကြသည်။ သူမကို မောင်းမထုတ်နိုင်ဘူးဟုများ ထင်နေကြသလား။
မဖြစ်နိုင်ပါ။ သူမက လက်တွန့်နေမည် မဟုတ်ပါ။
ဒီတစ်ခေါက်တော့ သူမ သနားမကြင်နာတော့ပါ။ မဟုတ်လျှင် သံသရာလည်နေဦးပေမည်။ သူမကို ခံစားချက် ကင်းမဲ့သည်ပဲပြောပြော ဘဝမြင့်သွားပြီး လူတွေကို မေ့သွားသည်ပဲပြောပြော အဆင်ပြေသည်။ သူမသည် သူတို့လိုချင်သည့် ဒီလမ်းကို ဖောက်ပေးမည် မဟုတ်ပေ။
