အခန်း (၂၉၀) - ငွေမပြတ်လပ်ဘူး
“ဝင်ငွေနည်းတာက အဆင်ပြေပါတယ်။ လူတိုင်းကိုတော့ အပြည့်ပေးရမယ်” ကျိုးချင်းပိုင်က အစားအသောက်များကို ဆက်လုပ်ပြုလုပ်နေရင်း ဂရုမထားဘဲ ပြောလိုက်သည်။
ဒေါ်လေးမာက သူ့ကို ပိုသဘောကျသွား၏။ သူမက ညနေခင်း အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ဦးလေးမာကို ပြောပြသည်။
“ကျိုးခိုင်တို့ ညီအစ်ကိုတွေလို သားလိမ္မာတွေကို မွေးထုတ်ထားနိုင်တာ အံ့ဩဖို့ မရှိတော့ဘူး။ ဒီလင်မယားက စိတ်ကောင်းရှိတယ်”
အမြတ်ကြီးစားတဲ့လူစားမျိုး မဟုတ်ပေ။
လူတိုင်းက အိမ်မှာ အစာအပြည့်နှင့် ဖက်ထုပ်များကို သာမန်အားဖြင့် မစားနိုင်ကြပေ။ သို့သော်လည်း ဂျုံနှင့် အစာသွပ်ပမာဏရှိသော ဖက်ထုပ်များက အမှန်ပင် ငွေအများအပြားကို မရနိုင်ချေ။
ထို့ကြောင့် သူမသူငယ်ချင်းဟောင်းလာသောအခါ ဒေါ်လေးမာက ပြောပြသည်။ “ရှောင်ခိုင်ရဲ့အဖေက သိပ်ရိုးသားတာ။ ဖက်ထုပ်တစ်ခုကို အစာသွပ်အများကြီးနဲ့ ထုပ်တယ်။ ငွေက ဘယ်လောက်ရမှာမို့လဲ။ သူတို့က အခု ငါ့ကို ယွမ်၂၀နဲ့ ငှားထားသေးတယ်။ ဆိုင်ခန်းငှားခကို နုတ်လိုက်ရင် သူတို့ ဘယ်လောက်မှ မရတော့ဘူး”
“သူတို့က ဝင်ငွေများများ မရရင် သူတို့ နင့်ကို ဘယ်လို ငှားနိုင်မှာလဲ” သူမသူငယ်ချင်းဟောင်းက မယုံချေ။
“ကောင်းပြီ သူ အလုပ်များတယ်လေ။ သူက ဆိုင်လုပ်ငန်းကို မထိန်းသိမ်းနိုင်ဘူးလား။ နင် မယုံဘူးဆိုရင် မနက်ဖြန် ပန်းကန်တစ်လုံး သွားစားချေ။ ချီးကျူးရမယ်လို့ ငါ အာမခံတယ်” ဒေါ်လေးမာက ထုတ်ပြောလိုက်၏။
သူမသူငယ်ချင်းဟောင်းက နောက်နေ့တွင် ရောက်လာသည်။
ကျိုးချင်းပိုင်က အထူးတလည် ဆက်ဆံမနေဘဲ ပန်းကန်တစ်လုံးဖြင့် ဧည့်ခံလိုက်၏။ သူမသူငယ်ချင်းဟောင်းက အစားအစာအတွက် စိတ်ကျေနပ်သွားပြီးနောက် ပြောသည်။ “ဖက်ထုပ်ပမာဏက တော်တော်များတယ်နော်”
“မှန်တယ် မဟုတ်လား” ဒေါ်လေးမာက ခေါင်းညိတ်ပြ၏။
ဒေါ်လေးမာ၏သူငယ်ချင်းက ကျိုးချင်းပိုင်ကို မေးသည်။ “ဖက်ထုပ်တစ်ပန်းကန်အတွက် ငွေရှာလို့ ရပါ့မလား”
