အခန်း(၃၉၃) - ပညာတတ်မိသားစု
အမေကျိုးက ဒီဘဝတွင် သူမ ဖြောင့်မတ်စွာ နေထိုင်ခဲ့ပြီး ရှက်စရာ ဘာမှမရှိဟု ခံစားခဲ့ရသည်။
သို့သော် ဒီတစ်ခါတော့ သူမကို စိတ်ဖိစီးစေခဲ့သည်။
"အရင်တုန်းကဆို နင့်အတင်း ငါ့ရှေ့မှာ ခဏခဏ ပြောတယ်၊ နင်က သူ့ကို မျက်နှာသာ မပေးဘူး၊ တန်ဖိုးမထားဘူးတဲ့၊ အာ့နီနဲ့ ဟူကျစ်တို့ကိုပဲ တန်ဖိုးထားတာတဲ့၊ ငါကတော့ သူပြောတာ နားမထောင်ပါဘူး၊ အခုတော့ သူမက ဒီလိုလုပ်ရပ်မျိုးကိုပါ လုပ်ရဲတယ်။" ဟု အမေကျိုးက ဒေါသဖြစ်စွာ ပြောလိုက်သည်။
ထိုစကားကို လင်းချင်းဟယ်က ရယ်မောလိုက်၏။
အမေကျိုးက ထိုစကားကို ပြောပြီးသွားသောအခါ အမေကျိုးက ဉာဏ်ရှိစွာဖြင့် အလျင်အမြန် ထပ်ပြောလိုက်သည်။ "သူက ဒီလို အတင်းတွေ ပြောပေမယ့် အမေကတော့ ဘယ်တော့မှ အတည်မယူပါဘူး။ နင် ဘယ်လိုလူမျိုးလဲ ဆိုတာ အမေ သိပြီးသားပါ။ ဒါတွေကို ငါ နင့်ကို မပြောခဲ့ရတာကလည်း နင့်ကို ဝန်ထပ်မပိစေဖို့ပဲ။"
"သူ့မှာလည်း သူ့အစီအစဥ်နဲ့သူ ရှိလို့နေမှာပေါ့။" ဟု လင်းချင်းဟယ်က ပြန်ပြောလိုက်သည်။
အမေကျိုးက ဒီမြေးမအကြောင်း ကြားနေရသည်ကို သည်းမခံနိုင်တော့ဘဲ အေးတိအေးစက် နှာခေါင်းရှုံ့လိုက်သည်။ "သူ့မှာ ဘာအစီအစဥ်ရှိလို့လဲ အဲ့ဒီကျောက်မိသားစု အကြောင်း ငါကြားဖူးတယ် အဲ့ဒီကျောက်မိသားစုက ကောင်က အသက် ၂၅နှစ်ရှိပြီဆိုပေမယ့် အခုထိ အလုပ်အကိုင် အခြေတကျ မဖြစ်သေးဘူး။ ရှေ့လျှောက် သူတို့အိမ်ထောင်ရေးကလည်း အဆင်ပြေနိုင်မယ် မထင်ပါဘူးအေ။ ဒါပေမယ့်လည်း သူ့ကို ဒီတိုင်းသာ ထားလိုက်စမ်းပါ၊ ဒါ သူ့ထိုက်နဲ့ သူ့ကံပဲ။"
နူးနူးညံ့ညံ့စရိုက်နှင့် အမေကျိုးကိုတောင် ဒီလိုစကားများ ပြောထွက်စေခဲ့သည်ဆိုတော့ ရှုရှန့်မိန်အား သူမ ဘယ်လောက်တောင် ဒေါသဖြစ်နေမှန်း သိသာပါသည်။
လင်းချင်းဟယ်က ပြောလိုက်သည်။ သူမ နားလည်ပါ၏။ သူမ တစ်ဘဝလုံး ရိုးသားဖြောင့်မတ်စွာ နေထိုင်ခဲ့သည်။ အခုတော့ လူတွေ ထိုအကြောင်း ပြောနေသ၍ သူတို့ ဘာမှ ရှက်စရာမလိုဟု မပြောရဲပါ။
