အခန်း(၃၃၀) - ဝမ်းနည်းမှု
တက္ကသိုလ်ဘွဲ့သဘင် အခမ်းအနားဆိုသည်မှာ ဘဝတွင် အရေးကြီးသော အဖြစ်အပျက် ဖြစ်သည်။ အထူးသဖြင့် ပေကျင်းတက္ကသိုလ်ရှိ ပထမအသုတ် ကျောင်းသားများ၏ ဘွဲ့နှင်းသဘင် အခမ်းအနားဖြစ်သည်။ လင်ချင်းဟယ် ထိုအခမ်းအနားကို အလွန်အလေးပေးထားသည်။
သူမသည် ဓာတ်ပုံရိုက်ခိုင်းဖို့ ဓာတ်ပုံဆရာတစ်ယောက်ကိုပင် ငှားရမ်းခဲ့သည်။
ကျိုးချင်းပိုင်က ဆိုင်ကို တစ်ရက်ပိတ်ခဲ့သည်။ ဆိုင်တံခါးတွင် ဆိုင်ပိတ်ကြောင်း အသိပေးစာကပ်ထားခဲ့၏။
တစ်မိသားစုလုံး တက်ရောက်ခဲ့ကြသည်။
ဘွဲ့သဘင် ဓာတ်ပုံများရိုက်ခဲ့ကြ၏။ ခုနစ်ပုံရှစ်ပုံလောက်က ကျိုးခိုင်တစ်ယောက်တည်းပုံ ဖြစ်ပြီး ကျန်တာက အုပ်စုပုံများဖြစ်ကြသည်။
အတိုချုံးပြောရလျှင် သက်ဝင်လှုပ်ရှားသော နေ့လေးတစ်နေ့ဖြစ်ခဲ့ပြီး ပြီးဆုံးသွားခဲ့သည်။
ဘွဲ့နှင်းသဘင် တတိယနေ့တွင် စစ်တက္ကသိုလ်သို့ အစီရင်ခံစာ သွားတင်ခဲ့၏။ သူ့ဘဝတွင်လည်း အခန်းသစ်တစ်ခုကို စတင်ခဲ့ပြီဆိုသော သဘောဖြစ်သည်။
အိမ်တွင် လင်းချင်းဟယ်က ဓာတ်ပုံများကို စီရီနေသည်။
ဓာတ်ပုံများကို အလွန်သေသေသပ်သပ် ထိန်းသိမ်းထားသဖြင့် ကျိုးကွေ့လိုင် သေးခံဝတ်ထားသော ဓာတ်ပုံများပင် ရှိနေသေးသည်။
လင်းချင်းဟယ်သည် သူမ သားကြီးရဲ့ ငယ်ငယ်တုန်းက ပုံကို ကြည့်ပြီး "မျက်စိတစ်မှိတ်အချိန်လေးအတွင်းမှာပဲ သူတောင် စစ်တက္ကသိုလ်ကို တက်ရတော့မှာပဲနော်။" ဟု ကျိုးချင်းပိုင်ကို ပြောလိုက်သည်။
သားကြီးတစ်ယောက် အတောင်အလက်စုံကာ ပျံသန်းနိုင်ပြီဟု သတ်မှတ်နိုင်သည်။
သူ မြို့တော်မှာ အထက်တန်းကျောင်းတက်ခဲ့စဥ်က ထိုသို့ သတ်မှတ်၍ မရခဲ့သော်လည်း ယခုတော့ တကယ်ပဲ သူ့လမ်းသူလျှောက်နိုင်ခဲ့ပြီ။
ကျိုးချင်းပိုင်က ပြောလိုက်သည်။ "သူအရွယ်ရောက်လာပြီပဲ"
လင်ချင်းဟယ် သက်ပြင်းသာချလိုက်မိသည်။ သူမ သားများ အရွယ်ရောက်လာသည်ကို အရမ်းဝမ်းသာမိပါသည်။
