အခန်း(၃၄၇) - သူဌေးလေး
"နောက်ထပ်ဆိုင်တစ်ဆိုင် ဖွင့်ဦးမှာလား ဆိုတာာ ဘာကို ပြောတာတုန်း။ ငါ့မှာ ဆိုင်နှစ်ဆိုင်ပဲ ရှိတာကို။" ဟု လင်းချင်းဟယ်က ရယ်မောကာ ပြောလိုက်သည်။
"သုံးဆိုင်ပါ၊ ဦးလေးရဲ့ ဖက်ထုပ်ဆိုင်လည်း ပါသေးတယ်လေ။" ဟု ဟူကျစ်က ထောက်ပြသည်။
"နင့်ဦးလေးရဲ့ ဖက်ထုပ်ဆိုင်က ငါနဲ့မဆိုင်ဘူးလေ။ သူ့ဆိုင်က သူ့ဆိုင်၊ ငါ့ဆိုင်က ငါ့ဆိုင်ပဲ။" ဟု လင်းချင်းဟယ်က ပြန်ပြောလိုက်ပြီး လုပ်လက်စ အလုပ်ကို ပြန်လုပ်လိုက်သည်။ "ဒီဆိုင်ကို အခုကစပြီး နင်နဲ့ နင့်ဦးလေးချန်းမင်တို့ တာဝန်ယူရမယ်။ ဒီဆိုင်ကို အလှဆင်ဖို့ ဘာညာလည်း နင်နဲ့ နင့်ဦးလေးချန်းမင်တို့ လုပ်ရမယ်။”
"ဟုတ်ကဲ့၊ ဒါက ပြဿနာမရှိပါဘူး။" ဟု ဟူကျစ်က ချက်ချင်း ခေါင်းငြိမ့်လိုက်သည်။
ဟူကျစ်သည် မာချန်းမင်ကို သိပါသည်။ ဟူကျစ်က တိုက်ခန်းတွင်နေပြီး မာရှောင်းတန့်က ညတိုင်း တီဗီလာကြည့်လေ့ရှိသည် မဟုတ်ပါလား။
ဒီလိုနှင့် လင်းချင်းဟယ်၏ ဒုတိယအထည်ဆိုင်ကို မာချန်းမင်နှင့် ဟူကျစ်တို့ လက်ထဲ လွှဲပြောင်းပေးလိုက်သည်။ အလှဆင်ခြင်း ဘာညာလည်း သူတို့ကိုယ်တိုင် လုပ်နိုင်မည်ဖြစ်သည်။ သူတို့မလုပ်နိုင်သည့် အရာများကိုတော့ လုပ်နိုင်သည့်လူကို ရှာခိုင်းနိုင်ပါသည်။
တစ်ချိန်တည်းမှာပင် လင်းချင်းဟယ်သည် ယောက်ျားလေးဝတ် အထည်များ အော်ဒါတင်ရန် ထွက်သွားသည်။
ချည်ထည်များက အအေးဒဏ် ခံနိုင်သည်။ အော်ဒါများကို ကျိုးချင်းပိုင်နှင့်သိသော လုပ်ငန်းအမြင်ရှိပြီး ချမ်းသာသော ဒုတိယမျိုးဆက်၏ စက်ရုံတွင် အပ်ခဲ့သည်။
တစ်ယောက်တည်း စွန့်စားကာ စီးပွားရေးစခဲ့သော ထိုချမ်းသာသည့် ဒုတိယမျိုးဆက်လေးကို ဝမ်ယွမ်ဟု ခေါ်သည်။ ထိုချမ်းသာသော ဒုတိယမျိုးဆက်လေးမှာ ဆက်ဆံရေး ကောင်းမွန်ပါသည်။
"ဆရာမလင်း၊ အမျိုးသားဝတ် အထည်ဆိုင် ဖွင့်ဖို့ ကြံနေတာလား။" ချည်သား အထည်ဒီဇိုင်းများကို မြင်သောအခါ ဝမ်ယွမ်က ပြုံးကာပြောလိုက်သည်။
