အခန်း (၃၅၆) - ကျေနပ်အားရခြင်း
ကျိုးချင်းပိုင်က တစ်ရက်နားသည်။ နောက်နေ့တွင်တော့ သူက ဆိုင်ဖွင့်ပေသည်။
သူက နားလည်မှုလွဲမှားစွာ တွေးမိခြင်းအပေါ် စိတ်ပျက်မှုကို ခံစားခဲ့ရသော်ငြား သူက မည်သည်ကို လုပ်နိုင်မည်နည်း။ ဘဝက ဆက်လက်ရှင်သန်ရအုံးမည် ဖြစ်သည်။
သို့သော် သူက နောင်မှာ ပိုကောင်းတာတွေ တိတ်တဆိတ် စားသောက်ပြီး သူ့ဇနီးဝမ်းဗိုက်ထဲမှာ မျက်လှည့်တစ်ခုခု ဖန်တီးဖို့ ကြိုးစားရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါသည်။
ထိုစဉ်ကစပြီးတော့ လင်းချင်းဟယ်သည် သူမချင်းပိုင်က သူ့ကျန်းမာရေးကို အာရုံစိုက်လာကြောင်း သတိထားမိလိုက်သည်။
သူက ဖြည့်စွက်အာဟာရ ဆေးအချို့ကို ညွှန်ကြားပေးဖို့ တိုင်းရင်းဆေးသမားအိုတစ်ဦးကိုပင် ရှာတွေ့ခဲ့သည်။
သူမ၏ဓမ္မတာသုံးရက်တာ ကာလပြီးနောက်တွင် သူမသည် သူမချင်းပိုင်၏ အာဟာရပြည့်ဝမှုကို တွေ့ကြုံ ခံစားရတော့သည်။
သူမစိတ်ထဲတွင် ငိုလုနီးပါးပင်။
မလုပ်ရင် မသေဘူး။ သူမက လုပ်ကတည်းက သူမက ဒူးထောက်ဖို့ ပြင်ဆင်ပြီးသား ဖြစ်သည်။
လာဘ်လာဘပွဲတော် ရောက်တော့ ကျိုးချင်းပိုင်က ကြီးမားသော လာဘ်လာဘယာဂုတစ်အိုးကို ပြုလုပ်ခဲ့သည်။ မိသားစုက မနက်ခင်းတွင် လာဘ်လာဘယာဂုကို အတူတူစားရန် ဝိုင်းဖွဲ့လိုက်ကြသည်။
ထိုနှင်းသည်းသောနေ့တွင် စီးပွားရေးက အတော်လေးထိခိုက်သွားသည်။
လင်းချင်းဟယ်၏ အဝတ်အထည်ဆိုင်သည်လည်း အတူတူပင်။ လုပ်ငန်းက အနည်းငယ် စိတ်ဓာတ်ကျဖို့ကောင်းသည်။
ထို့ကြောင့် လင်းချင်းဟယ်က ကျိုးအာ့နီ၊ ဟူကျစ်နှင့် ရှုရှန့်မိန်တို့ကို မေးမြန်းလိုက်သည်။ “မင်းတို့သုံးယောက် ပြန်ချင်လား။ မင်းတို့ ပြန်ချင်တယ် ဆိုရင် မင်းတို့ကို ၂၀ရက်နေ့အထိ အားလပ်ရက်ပေးလို့ရတယ်။ နောက်နှစ် မီးပုံးပွဲတော်ကျရင် ပြန်လာခဲ့”
“သမီးမပြန်ချင်ဘူး။” ကျိုးအာ့နီက ခေါင်းယမ်းလိုက်သည်။
“ကျွန်တော်လည်း မပြန်ချင်ဘူး။ ကျွန်တော် အတန်းတက်ရဦးမယ်။” ဟူကျစ်ကလည်း ပြောသည်။
