အခန်း (၃၀၂) – ကုန်စုံဆိုင်
ထို့နောက် လင်းချင်းဟယ်သည် အမေကျိုး ထပ်ပြောတာကို ကြားလိုက်ရပြန်သည်။
ဒီနှစ်မှာ ထုတ်လုပ်ရေးစာချုပ်ကို အိမ်အခြေခံသဘောမျိုးနဲ့ အကောင်အထည်ဖော်ခဲ့တာ မဟုတ်ဘူးလား။ လူတိုင်း ကိုယ့်အလုပ်ကိုယ်လုပ်ကြပြီး အတူတူ အလုပ်မလုပ်ကြတော့ဘူး။
တတိယမောင်လေးလင်းသည် လယ်ယာမြေများစွာ စာချုပ်ချုပ်ဆိုနိုင်သည်။ သူ့လို အလုပ်ကြိုးစားတဲ့လူတစ်ယောက်အတွက် လယ်ယာစာချုပ်များစွာ ချုပ်ဆိုနိုင်သော်လည်း သူက တစ်ဝက်ကို ဖြတ်တောက်ပေးရန် တောင်းဆိုခဲ့သည်။
သူသည် စာချုပ်ချုပ်ဆိုရန် မူလစီစဥ်ထားသည့် ပမာဏ၏ ထက်ဝက်ကိုသာ ယူခဲ့သည်။
လယ်ယာမြေခွဲဝေပေးပြီး ဆောင်းစပါးတွေကို စိုက်ပျိုးထားချိန်မှာတော့ တတိယမောင်လေးလင်းက ဒီမှာ စီးပွားရေးလုပ်ဖို့ အာရုံစိုက်လာခဲ့သည်။
အစပိုင်းတွင် သူသည် အခြားသူများကိုယ်စား ကြက်ဥများကို စုဆောင်းပြီး ရောင်းချပေးကာ သူ့ရဲ့ ကြိုးစားအားထုတ်မှုအတွက် ငွေအနည်းငယ် ရရှိခဲ့သည်။ ဆောင်းရာသီတွင် သူက ဥတွေကို မစုဆောင်းတော့ပေ။
အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် နှင်းတွေ ကျနေပြီး ချော်လဲလွယ်သည်။ ချော်လဲကျလို့ ဥတွေ ပျက်စီးကုန်ရင် သူ့အပြစ်တွေချည်း ဖြစ်သွားလိမ့်မည်။
ဥတွေကို မစုဆောင်းတော့ဘဲ တတိယမောင်လေးလင်းသည် ကြက်တွေကိုသာ ပြောင်းလဲ စုဆောင်းခဲ့သည်။
ကြက်ခြင်းတွေကို သယ်ပြီး သူ့အစ်မဆီက ဝယ်ထားတဲ့ စက်ဘီးကိုစီးပြီး ကျေးလက်အနှံ့ လျှောက်သွားသည်။ သူ့အမြတ်အစွန်းက အရမ်းရပါသည်။
ကြက်တစ်ကောင်ကို ယွမ်တစ်ယွမ် သို့မဟုတ် ထိုမျှလောက် ပေးရသည်။ ကြက်တစ်ကောင်ကို မြို့ထဲမှာ ပြန်ရောင်းရင် ဆင့်နှစ်ဆယ်လောက် အမြတ်ရနိုင်သည်။
ထို့အတွက်ကြောင့် တတိယမောင်လေးလင်းသည် အလွန်စိတ်အားထက်သန်လာခဲ့သည်။
တစ်နေကုန် ကြက်တွေ အရမ်းများရင် ကြက်ဆယ်ကောင်ခန့် စုဆောင်းနိုင်ပြီး ကြက်မလောက်ငှရင် ကြက် ငါးကောင် ခြောက်ကောင်ခန့် စုဆောင်းနိုင်ပါသည်။ အဲဒါတွေကို မြို့ထဲ ပို့လိုက်တဲ့အခါ ငွေရလိမ့်မည်။
