အခန်း (၃၅၇) - ဇိမ်ခံပစ္စည်း
အမေကျိုးက ည အိပ်ရာဝင်ချိန်တွင် သူမက အဖေကျိုးနှင့် စကားစမြည်ပြော၏။
“ဘေးအိမ်က အဘွားကြီးကျူးရဲ့ချွေးမက အတော်လေး ကြမ်းတမ်းတယ်။ အဘွားကြီးကျူးနဲ့ သူ့ယောက်ျားက ဒီအသက်အရွယ်ပဲရောက်နေပြီကို သူက သူတို့ကို ဂရုမစိုက်ဘူး” အမေကျိုးက ပြောသည်။ “ဟူမိသားစုကလည်း အတူတူပဲ။ သူတို့က ညီအစ်မလေးယောက်ကို မွေးပေးခဲ့တယ်။ သူတို့မှာ သားတစ်ယောက်တည်း ရှိပြီးတော့ သူက ဇနီးတစ်ယောက်ကို လက်ထပ်လိုက်ပြီး အဘိုးကြီးဟူတို့လင်မယားကို ပြန်မကြည့်ကြဘူး။”
အဘိုးကြီးကျိုးက သူ့ဇနီး ဘာဆိုလိုသည်ကို မသိသောကြောင့် သူက သူမကို ကျေနပ်စေလိုက်သည်။
“လူတိုင်းက မင်းလို ဘဝမရနိုင်ဘူးလေ။”
အမေကျိုးက ပြုံးသွား၏။ “ရှင်က ဘာလို့ ဒီလိုမျိုး ပြောရတာလဲ” သူမ၏လက်တွဲဖော်က သူမကို ချီးမွမ်းခြင်းအား စောင့်ဆိုင်းနေသည်မှာ သိသာသည်။
အဖေကျိုးက သူ့ဇနီးကို ကောင်းကောင်းနားလည်သဖြင့် သူက ပြောလိုက်သည်။ “ငါတို့ တစ်ဘဝလုံး အလုပ်ကြိုးစားခဲ့ရတယ်။ အရင်က ဘယ်လောက်ခက်ခဲကျော်ဖြတ်ခဲ့ပြီးတော့ ငါတို့ အခုထိ ရောက်လာတယ်။ အခုကစပြီးတော့ ဒီမှာပဲ ဘဝကောင်းကောင်းမှာ နေကြစို့။ ငါတို့ဇာတိမြို့မှာသာ ဆိုရင် ငါတို့လောက် ဘယ်လူအိုကြီးတွေကမှ ပိုကောင်းတဲ့ဘဝမရနိုင်ဘူး။”
“ဒီလိုပြောတော့ ငါ ရှန့်မိန်နဲ့ ဟူကျစ်တို့နဲ့အတူ ပြန်သွားချင်တယ်။” ဟု အမေကျိုးက ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် ထုတ်ပြောလာသည်။
ဘာလို့ ပြန်မသွားရမှာလဲ။
ထုံးစအတိုင်း အတွင်းအပြင် ခေါင်းအစခြေအဆုံး အသစ်များ ဝတ်ထားဖို့ဖြစ်သည်။ သူမသာ ထိုသို့ သွားပါက ဘယ်လောက်တောင် မျက်နှာရလိုက်မလဲ။ ကျေးလက်က အငယ်များနှင့် အဘွားအိုတွေက သေလောက်အောင် အားကျမနာလိုကြလိမ့်မည်။
“မင်း ဘာလို့ ပြန်သွားမှာလဲ။ ဟူကျစ်နဲ့ ရှန့်မိန်က မနက်ဖြန် ရထားစီးသွားတော့မှာ။” အဖေကျိုးက ပြန်ပြော၏။
