အခန်း (၃၁၃) – ရှုရှန့်မိန်
အခု မြို့တော်ကိုသွားဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တာနဲ့ ဆိုင်တစ်ဆိုင်ရှိဖို့က အလွန်သဘာဝကျပါသည်။
“ငါ နင်တို့အတွက် ဆိုင်တစ်ဆိုင် ရှာကြည့်ထားမယ်။ သင့်တော်တာတွေ့ရင် ငါ နင့်တို့အတွက် မေးပေးမယ်။ ငှားရမ်းခကို လအနည်းငယ်လောက် ကြိုတင်ပေးထားရင် ပိုကောင်းလိမ့်မယ်။ ဒါပေမယ့် ငါ့အမြင်အရတော့ တိုက်ရိုက်ဝယ်ထားတာ အကောင်းဆုံးပဲ။” ဟု လင်းချင်းဟယ်က ပြောသည်။
“စတုတ္ထယောင်းမ၊ နင်က နင်တို့ဆိုင်ကိုရော ဝယ်ထားတာလား၊ ငှားထားတာလား။” ဟု ကျိုးရှောင်မိန်က တိုးတိုးလေးမေးသည်။
လင်းချင်းဟယ်က ပြုံးရယ်လိုက်ပြီး ကျိုးရှောင်မိန်တို့လင်မယားကို ကြည့်ကာ “ငါ နင့်ကို ပြောပြမယ်၊ ဒါပေမယ့် ဒီအကြောင်းကို ဘယ်သူမှ ပြန်မပြောနဲ့။ အဲဒီဆိုင်ကို နင့်အစ်ကိုနဲ့ ငါက ငါတို့ရဲ့ စည်းစိမ်ဥစ္စာတွေ အကုန်ပုံအောပြီး ဝယ်ခဲ့တာ။” ဟု ပြောလိုက်သည်။
“နင် တကယ်ဝယ်ခဲ့တာလား။” ကျိုးရှောင်မိန်က အံ့သြသွားသည်။
စုတာ့လင်းကတော့ သိပ်မအံ့သြဘူး။ သူတို့အိမ်ထောင်စုစာရင်းကို မြို့တော်ကို ပြောင်းရွှေ့ခဲ့ပြီးဖြစ်လို့ နောင်တစ်ချိန်မှာ မြို့တော်မှာပဲ နေတော့မှာ သေချာပါသည်။ မြို့တော်မှာ အခြေချနေထိုင်မယ်ဆိုတော့ ဆိုင်တစ်ဆိုင် အပိုင်ဝယ်ထားလိုက်တာက ပိုကောင်းပါလိမ့်မည်။
“အင်း” လင်းချင်းဟယ်က ခေါင်းညိတ်သည်။
“ဘယ်လောက် ပေးရလဲ။” ကျိုးရှောင်မိန်က မနေနိုင်ဘဲ မေးလိုက်မိသည်။
“ယွမ်သုံးထောင်ကျော်လောက်။” လင်းချင်းဟယ်က ပြန်ဖြေသည်။
“အဲ့လောက်စျေးကြီးလား။” ကျိုးရှောင်မိန်တစ်ယောက် အံ့အားသင့်သွားခဲ့သည်။ လွန်ခဲ့သည့်နှစ်အနည်းငယ်တွင် သူမနှင့် စုတာ့လင်းတို့သည် ပိုက်ဆံအနည်းငယ် စုဆောင်းခဲ့မိကြသည်။ မိသားစုတစ်စုတွင် ယွမ်သုံးထောင်လောက် ပိုင်ဆိုင်ထားလျှင် ဒါက အတော်လေး ကြွယ်ဝသည်ဟု ဆိုနိုင်သည်။ သို့သော် မမျှော်လင့်ထားတာက မြို့တော်တွင် ဆိုင်တစ်ဆိုင်ရဲ့ စျေးနှုန်းက ထိုမျှ ရှိလိမ့်မည်ဟု ဘယ်တုန်းကမှာ မတွေးခဲ့ကြဘူး။
