အခန်း(၃၂၈) - မာရှောင်းတန့်
နေက်တစ်နေ့တွင် သူ့ဖာသာသူထွက်သွားခဲ့သည်။
သူထွက်သွားသည့်နေတွင် ဒေါ်လေးမာ၏သား မာချန်းမင်က သူ့ဇနီး ဟွမ်ရှောင်းလျှို့နှင့် သူတို့ရဲ့ လေးနှစ်အရွယ်သားလေးတို့နှင့်အတူ အိမ်ပြန်ရောက်လာခဲ့သည်။
ဦးလေးမာနှင့် ဒေါ်လေးမာတို့ အပျော်လွန်နေခဲ့ကြ၏။
လင်ချင်းဟယ်ကလည်း ဒေါ်လေးမာကို အထူးခွင့်ရက်တစ်ရက်ပေးလိုက်ပြီး ကျိုးခိုင်ကို ဖက်ထုပ်ဆိုင်တွင် သွားကူညီခိုင်းလိုက်သည်။
အလုပ်ကပြန်လာချိန်တွင် လင်ချင်းဟယ်က သကြားလုံးတစ်အိတ် ယူလာပြီး သွားလည်သည်။
သူတို့က အိမ်နီးချင်းတွေ မဟုတ်ပေဘူးလား။ ထို့အပြင် သူမက ဦးလေးမာ၊ ဒေါ်လေးမာတို့နှင့် ဆက်ဆံရေးကောင်းသည်။ ထို့ကြောင့် သူမသွားလည်သင့်သည်ဟု ထင်သည်။
ဒေါ်လေးမာ၏သား မာချန်းမင်က သိမ်မွေ့ပြီး ပညာတတ်ပီသသည်။ သူက ကျေးရွာဘက်တွင် ဆယ်နှစ်ကျော်ကြာနေခဲ့ရပြီး နူးညံ့သောပုံစံမှာ အနည်းငယ် ကြမ်းတမ်းသွားခဲ့ရသည်။ သို့သော်လည်း သူ့အရှိန်အဝါက ရှိနေဆဲ။ သူကငယ်ရွယ်နေပါသေးသည်။
သူ့ဇနီး ဟွမ်ရှောင်းလျှို့က အားနည်းပုံပေါက်သည်။ ကြည့်လိုက်ရုံနှင့် သူမက အလွန်ရိုးသားမှန်း သိနိုင်သည်။ ကလေးလေးကတော့ သွက်လက်သည့်ပုံပင်။
အသက်လေးနှစ်အရွယ်တွင် အသားကညိုမည်းလွန်းလှသည်။ ကျေးရွာဘက်တွင် အပြင်ခဏခဏထွက်မှန်း သိသာလို့နေသည်။
ကျိုးခိုင်နှင့် သူ့ညီတွေလည်း ကလေးအရွယ်တုန်းက ဒီလိုပဲဖြစ်ကြသည်။
"နင် လာရင်ရပါပြီ။ သကြားလုံးတွေ ယူလာစရာမလိုပါဘူး။" ဟု ဒေါ်လေးမာက နှစ်ဖက်လူများကို မိတ်ဆက်ပေးပြီးပြောလိုက်သည်။
"ကျွန်မတူလေးအတွက် သကြားလုံးတစ်အိတ်က အဲ့လောက်အဖိုးမတန်ပါဘူးရှင်။" ဟု လင်ချင်းဟယ်က ပြုံးကာပြန်ပြောလိုက်သည်။
"ကျွန်တော့်မိဘတွေ ဒီမှာနေတုန်း သူတို့ကို ကြည့်ရှုစောင့်ရှောက်ပေးထားတဲ့အတွက် ဆရာမလင်းကို ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ဗျာ။" ဟု မာချန်းမင်က လင်ချင်းဟယ်ကို ပြောလိုက်သည်။
