အခန်း (၃၀၉) – နင် လုပ်ရဲလား မလုပ်ရဲဘူးလား
လင်းချင်းဟယ်သည် ကျိုးအိမ်ဟောင်းတွင် နှစ်သစ်ကူး ပထမနေ့တွင် ဖြစ်ပျက်ခဲ့သည့် ထိုအကြောင်းအရာများကို မသိခဲ့ပေ။
သူမနှင့် ကျိုးချင်းပိုင်တို့က အိပ်ရာက မနိုးသေးဘူး။ တတိယမောင်လေးလင်းသည် အလွန်အလိုက်သိသော လူမျိုး ဖြစ်သည်။ သူသည် နှစ်တိုင်း ဆယ်နာရီဝန်းကျင်လောက်မှ ရောက်လာလေ့ရှိပြီး သိပ်အစောကြီးတော့ မဟုတ်ဘူး။
အခုလို ဆောင်းရာသီမျိုးမှာ လင်းချင်းဟယ်နှင့် ကျိုးချင်းပိုင်တို့သည် သဘာဝအတိုင်း အိပ်ရာထ နောက်ကျတတ်သည်။
လင်မယားနှစ်ယောက်သား အိပ်ရာထဲမှာ လူးလိမ့်နေတုန်းပါပဲ။ ရယ်မောစနောက်နေရင်း အမြင် မသင့်တော်တာမျိုးတော့ မရှိပေ။
ကျိုးချင်းပိုင်သည် တလက်လက် တောက်ပနေသော မျက်လုံးတွေဖြင့် သူ့ဇနီးသည်ကို ပွေ့ဖက်ထားသည်။
“ခုနစ်နာရီထိုးနေပြီ၊ အိပ်ရာထဖို့ အချိန်ရောက်ပြီ။” ဒါပေမယ့် လင်းချင်းဟယ်က သူ့ကိုယ်သူ နည်းနည်းသတိထားနေတုန်းပါပဲ။ နောက်ဆုံးတော့၊ တရုတ်နှစ်သစ်ကူးဆိုတော့ ဘယ်လိုမှ နောက်ကျတဲ့အထိ မအိပ်နိုင်တော့ဘူး။
တခြားအချိန်တွေမှာ အိပ်ရေးဝအောင် နောက်ကျတဲ့အထိ အိပ်လို့ရပေမယ့် ဒီတစ်ခါတော့ ဒါကို မေ့ထားလိုက်ရအောင်။
သို့သော်လည်း လင်မယားနှစ်ယောက်စလုံး အိပ်ရာမထချင်ပဲ ဖြစ်နေကြဆဲဖြစ်ပြီး မနက် ခုနစ်နာရီထိုးအထိ အိပ်ရာမထသေးပါ။
အဖေကျိုးနှင့် အမေကျိုးတို့က ဘေးခန်းမှာ အိပ်စက်အနားယူကြတာ ဖြစ်သည်။ သူတို့နှစ်ဦးသည် အိပ်ရာနိုးနှင့်ပြီး အခြားသူတွေနဲ့ အပြင်မှာ စကားစမြည် ပြောဆိုနေကြသည်။
“အိပ်ရာနိုးပြီလား။ မျက်နှာသစ် သွားတိုက်ပြီး မနက်စာစားဖို့ ပြင်ဆင်ချေ။” ဟု အမေကျိုးက ပြောသည်။
နှစ်များစွာကြာပြီးနောက် သူမသည် စကားအပိုတစ်ခွန်းမှ မပြောဖို့ကို ကျင့်သုံးလာခဲ့သည်။
တကယ်တော့ အမေကျိုးရဲ့စိတ်ထဲမှာ သူ့သားအငယ်ဆုံးတို့လင်မယားတို့အတွက် တကယ်ကို နာကျင်နေခဲ့သည်။
