အခန်း(၃၄၃) - ဖုန်းခေါ်ခြင်း
ထိုကဲ့သို့သောစျေးနှုန်းသည် အမှန်တကယ်ပဲ မိုးထိုးနေပါသည်။
နောက်တစ်ခုက ခရိုင်မြို့မှာ တတိယမောင်လေးလင်း၏ ဆိုင်က မည်မျှကုန်ကျခဲ့သနည်း။ တတိယအစ်ကို ဝယ်ယူခဲ့သော ဆိုင်ကကော မည်မျှ ကုန်ကျခဲ့သနည်း။
သို့သော်လည်း မြို့တော်သည် မြို့တော်သာဖြစ်သည်။ ဒီလိုအချိန်မှာတောင် လူတစ်စုက အမြန်ချမ်းသာသွားပြီး မချမ်းသာသေးသည့် လူများက အချိန်တစ်ခုကြာမှ ချမ်းသာတတ်ကြသည်။ သူဌေးနှင့် သူဆင်းရဲများအကြား ကွာဟချက်က မကြီးမားသော်လည်း ကွာခြားချက် တစ်ချို့ကတော့ တကယ်ပဲ ရှိရင်းစွဲဖြစ်နေပါသည်။
အခုဆိုင်က သာဓကဖြစ်သည်။
"ဖြစ်သင့်ပါတယ်။" ကျိုးချင်းပိုင်က ရိုးသားသော အမှန်တရားကို ပြောလိုက်သည်။ သူ မပြောခဲ့သည်က ပိုင်ရှင်ကသာ ငွေမလိုလျှင် သူတို့ကို မရောင်းချလောက်ပေ။ သူ့ညီမကိုသာ ကြည့်လိုက်ပြီး ပြောလိုက်သည်။ "နင်နဲ့တာ့လင်း၊ ငွေပဲရအောင် ကြိုးစားရှာစမ်းပါ။ နင်တို့ ဒီဆိုင်ကို မဝယ်နိုင်ရင်တောင် အခြားတစ်နေရာရာမှာ ဝယ်လို့ရပါတယ်။"
သူ့ဇနီးသည်၏ ပြောစကားအရ လူတစ်ယောက်သည် ထိုဆိုင်များကို နှစ်အနည်းငယ်အတွင်း မဝယ်လျှင် အနာဂတ်တွင် ပိုပိုပြီး စျေးကြီးလာလိမ့်မည်။ အထူးသဖြင့် နောက်ပိုင်းမျိုးဆက်များတွင် အမှန်တကယ် မိုးထိုးနေသော စျေးကွက်များ ရောက်ရှိလာတော့မည်။ ကျိုးချင်းပိုင်၏ အမြင်တွင်တော့ လူတစ်ယောက်က ဆိုင်တစ်ဆိုင် သို့မဟုတ် အိမ်တစ်လုံး ဝယ်နိုင်ဖို့ စီးပွားရေး လုပ်ရမည် မဟုတ်ပါလား။
ထို့ကြောင့် သူ့ညီမနှင့် ယောက်ဖကို အမြန်ဝယ်ရန် တိုက်တွန်းလိုက်သည်။
"စတုတ္ထအစ်ကိုနဲ့စတုတ္ထယောင်းမတို့ကရော ဝယ်ဖို့ စီစဥ်နေကြတာလား။" ဟု ကျိုးရှောင်မိန်က မေးလိုက်သည်။
"တကယ်တော့ ငါတို့မှာ အဲ့ဒီအစီအစဥ်ရှိပါတယ်။ ငါတို့ပိုက်ဆံရတာနဲ့ ချင်းပိုင်ရဲ့ ဖက်ထုပ်ဆိုင်ကို ဝယ်မလို့လေ။" ဟု လင်းချင်းဟယ်က မျက်တောင်မခတ်ဘဲ ပြောလိုက်သည်။
