အခန်း (၃၅၂) -ကိုယ်ဝန်လား
ကျိုးရှောင်မိန်၏ မျက်စိထဲတွင် သူမ၏ဒုတိယမရီးသည် မျက်လုံးဖြူဝံပုလွေအကျင့်ရှိသူ ဖြစ်သည်။
ယနေ့ညကိစ္စဖြစ်ခဲ့၍ ကျိုးရှောင်မိန်က မသက်မသာ ခံစားနေရသည်။ သူမ၏စတုတ္ထယောင်းမက သည်တူမလေးအပေါ် အလွန်ကြင်နာ၏။
သူမက သူမကို ဇာတိမြို့လေးမှ ခေါ်လာပြီး အဝတ်အစားဆိုင်ကိုသာ စောင့်ကြည့်စေခဲ့သည်။
ပန်းကန်ဆေးသော ဒေါ်လေးမာကဲ့သို့ လတိုင်း လစာပေးသော်လည်း အစားအစာနှင့် နေရာထိုင်ခင်းလည်း ပေးထားသေးသည်။
အဝတ်အစား၊ အိပ်ရာ၊ လျှပ်စစ်ပန်ကာ စသဖြင့် ကဲ့သို့သော အရာများအားလုံးလည်း ပေးပြီးဖြစ်၏။
တတ်နိုင်သမျှ သူမ စားနိုင်သည်။
ကျေးလက်ရှိ ကျိုးရှောင်မိန်၏ဘဝသည် ဤနေရာမှ ရှုရှန့်မိန်လောက်မကောင်းဟု ဆိုနိုင်သည်။
ထပ်ပြောရလျှင် သူမ၏စတုတ္ထယောင်းမသည် သူတို့ကို သင်ကြားလိုခြင်း ဖြစ်သည်။ အာ့နီနှင့် ဟူကျစ်ကို လေ့လာဖို့နှင့် အဆင့်အတန်းမြင့်ဖို့ ညနေပိုင်းအတန်းသို့ ပို့ပေးသည်။ ရှုရှန့်မိန်သာ သွားလိုလျှင် သူမသွားနိုင်၏။
ထိုအရာအားလုံးအတွက် တုံ့ပြန်ချက်မှာ ရှုရှန့်မိန်၏ ယနေ့ည ထိုစကားလုံးများလား။
ကျိုးရှောင်မိန်က ပိုတွေးလေလေ ပိုဒေါသထွက်လေလေ ဖြစ်လာသည်။ သူမက ရှုရှန့်မိန်ဆိုသော ထိုတူမသည် အနည်းငယ် မျက်လုံးဖြူဝံပုလွေဆန်သည်ဟု ခံစားမိလေသည်။ ကောင်းတာကို အမှတ်မရဘူး။
သူ့ဇနီး၏ စိတ်အခြေအနေ အချိုးကွေ့ကို မသိဘဲ စုတာ့လင်းက ပြော၏။ “စော.. စော အိပ်ရာဝင်ကြစို့”
“အိပ်ပြီးတော့ရော...” ကျိုးရှောင်မိန်က မနက်ဖြန်တွင် စောစောထပြီး ဆိုင်ဖွင့်ရမည်ကို နားလည်သဖြင့် ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။
“ငါ... ငါ လိုချင်...” ရုတ်တရက် စုတာ့လင်းက ပြောလာသည်။
ကျိုးရှောင်မိန်က အံ့အားသင့်သွား၏။ ထို့နောက် သူမက သူ့ကို တစ်ချက် ရိုက်လိုက်သည်။ သိုးသားစားထားသော စုတာ့လင်းက ပြုံးလိုက်ပြီးနောက် လှဲချလိုက်တော့သည်။
