အခန်း (၃၀၅) – နင့်ပါးစပ်ကို မပိတ်ထားနိုင်တော့ဘူးလား
လင်းချင်းဟယ်သည် သူ့မရီး၏ အစီအစဥ်ကို မသိပေ။
ဒီနေ့ အသားဘန်းမုန့်တွေ အများကြီးလုပ်ထားသည်။ ဂေါ်ဖီထုပ်နှင့် ဝက်သားဘန်းမုန့်၊ အသီးအရွက်ချဥ်နှင့် ဝက်သားဘန်းမုန့်၊ ဘာဘီကျူးဝက်သားဘန်းမုန့်တွေ ဖြစ်ကြသည်။
လင်းချင်းဟယ်က ဘန်းမုန့်လုပ်နည်း အမေကျိုးအား ရှင်းပြသည်။
“ချင်းပိုင်နဲ့ သမီးက အငယ်ဆုံးမတ်လေး လုပ်ထားတဲ့ ဘန်းမုန့်တွေ စားဖူးတယ်။ အရသာက လုံးဝကို ထူးခြားကောင်းမွန်တယ်။ သူတို့သာ ဆန္ဒရှိမယ်ဆိုရင် ဟိုမှာ မုန့်ဆိုင်ဖွင့်လို့ရတယ်လို့ သမီးထင်တယ်။” ဟု လင်းချင်းဟယ်က ပြောသည်။
လင်းချင်းဟယ်သည် အမေကျိုးအား ကျိုးရှောင်မိန်နှင့် စုတာ့လင်းတို့ကို မြို့တော်မှာ မုန့်ဆိုင်ဖွင့်ဖို့ အကြံပေးခဲ့ကြောင်းကိုတော့ တစ်ခါမျှ ထုတ်ဖော်ပြောဆိုခဲ့ခြင်း မရှိပေ။
ဒါကြောင့် အမေကျိုးသည် ဒီစကားကိုကြားတော့ ဝမ်းသာအားရ ဖြစ်သွားခဲ့သည်။
တကယ်တော့ သူမမှာ တခြားအတွေးတွေ မရှိပါဘူး။ အငယ်ဆုံးသားလေးက မြို့တော်မှာ ဖက်ထုပ်ဆိုင်ဖွင့်သည်။ ဒါပေမယ့် အဆုံးမှာတော့ တစ်ကိုယ်တည်းမိသားစုသာ ဖြစ်နေခဲ့သည်။ ဟိုမှာ တစ်ခုခုဖြစ်ခဲ့ရင်၊ ကူညီပေးမယ့်သူ မရှိပေ။
တစ်ကိုယ်တည်းအိမ်ထောင်စုဆို အခက်အခဲပိုများလိမ့်မည် မဟုတ်ပါလား။
အဲဒါကြောင့်လည်း သူမရဲ့မိသားစုမှ လူတချို့ကို ဟိုလို လိုက်ပါလာနိုင်ဖို့ မိတ်ဆက်ပေးချင်နေတာ ဖြစ်လေသည်။ တစ်ခုခုဖြစ်ခဲ့ရင်တောင် လူများတော့ ကူညီပေးမယ့်သူ ပိုများတာပဲ မဟုတ်ပါလား။
ဒီအဘွားအိုကြီးက ဒါကိုပဲ အတွေးများနေခဲ့တာ ဖြစ်သည်။ ကျိုးလျှို့နီသာ ဟိုကို ပါလာခဲ့ရင် သူမသည် တာဝန်တွေကို မျှဝေယူနိုင်မှာ မဟုတ်တဲ့အပြင် သူမသည် အရာအားလုံးကို ဖျက်ဆီးနိုင်စွမ်းပင် ရှိပေလိမ့်မည်။
ကျန်တာကို ဘေးဖယ်ထားလိုက်ပြီး၊ သူမ သားမက်ဖြစ်သူကို မိတ်ဆက်ပေးတဲ့အကြောင်းကို ပြန်မေးကြည့်မိသည်၊ “အဲဒီမှာ ဘန်းမုန့်ဆိုင်က အဆင်ပြေပါ့မလား။”
