အခန်း (၂၀၈) - ရစ်ငှက်
“ဒုတိယရဲ့ဇနီးက တော်တော်လေး ကပ်စေးနှဲတယ်။ ရှားရှားရဲ့ အဝတ်တွေက မနွေးဘူး။ သူမ ဘာလို့ ထူထူ မလုပ်ပေးတာလဲ” အမေကျိုးက အဖေကျိုးကို လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။
“အရင်တုန်းက သူတို့အဖေထက်တော့ ပိုကောင်းပါတယ်” အဖေကျိုးက ဂရုမထားပေ။
မြေးများသည် သူတို့အဖေမျိုးဆက်ထက် အများကြီး ပိုကောင်းလာပြီဖြစ်သည်။ သူတို့သည် အနည်းဆုံး ၇၀ရာခိုင်နှုန်းမှ ၈၀ရာခိုင်နှုန်းအထိ အပြည့်အဝ စားနိုင်ကြသည်။
ယခင်တုန်းက တစ်ဝက်မျှသာ အပြည့်အဝ စားနိုင်ကြပေသည်။
“အဲတုန်းကထက်တော့ တော်ပါသေးတယ်” အမေကျိုးက ထိုအရာကို သဘောတူလိုက်သည်။
အဖေကျိုးက ပြောသည်။ “ရှားရှားကို လောင်တတို့ ညီအစ်ကိုနဲ့ မယှဉ်နဲ့လေ။ သူတို့က ငါတို့ရွာမပြောနဲ့၊ မြို့ပေါ်က တချို့ကလေးတွေတောင်မှ သူတို့လို နေနိုင်ကြမှာ မဟုတ်ဘူး”
ယင်းက အမှန်တရားဖြစ်၏။ အဖေကျိုးမြင်တွေ့ဖူးသော ကလေးများအနက် သူ့မြေးများဖြစ်သော လောင်တ၊ လောင်အာ့နှင့် လောင်စန်းတို့ မည်သူမျှ မရှိဖူးပေ။
ထိုဘဝနေထိုင်ပုံအတွက် ဆိုရန်စကားမရှိချေ။
မြို့နေကလေးများသည် ကောင်းချီပေးခြင်း ခံရသည်ဟု ဆိုသော်ငြား လောင်တနှင့် သူ့ညီများကဲ့သို့ မည်သည့်ကလေးမျှ ကောင်းချီပေးမခံရဟု အဖေကျိုးက ခံစားမိလေသည်။
အမေကျိုးက ၎င်းကို ကြားပြီးနောက် မည်သည့်စကားမျှ ပြန်မပြောခဲ့ချေ။
စတုတ္ထလေးဇနီး၏ ဦးနှောက်ဆေးခြင်းကို သူမက ခံထားရလေသည်။ ယခု သူမ တွေးလိုက်သည်တွင် ကိစ္စက ထိုသို့မဟုတ်နေချေ။
ရွာထဲက ဘယ်ကလေးကများ အေးပြီးတော့ မဆာဘဲနဲ့ ကျွေးမွေးခံရလို့လဲ။ လောင်တတို့ညီအစ်ကိုနှင့် နှိုင်းယှဉ်လို့တော့ မရချေ။
ရွာရှိကလေးများ၏ မနာလိုမှု အရင်းအမြစ်သည် လောတာ့တို့ညီအစ်ကိုတို့ဘဝမှာ အလွန်ကောင်းမွန်သောကြောင့်သာ ဖြစ်ပေ၏။
