အခန်း(၃၃၇) - စကားလက်ဆုံကျခြင်း
ရထားပေါ်တွင် နေ့လည်စာ အမျိုးအစား သုံးမျိုးရှိသည်။
တစ်မျိုးက သာမန်နေ့လည်စာဗူး၊ နောက်တစ်မျိုးက ကြက်ဥပြုတ်များနှင့်၊ အဆင့်အမြင့်ဆုံးကတော့ ကြက်ခြေထောက်များ ပါသည်။
အားလုံးက စျေးနှုန်းများ ကွာခြားကြပါသည်။
လင်ချင်းဟယ်သည် အားလုံးအတွက် အဆင့်အမြင့်ဆုံး နေ့လည်စာကို မှာပေးလိုက်သည်။ သူမကတော့ ကြက်ဥပြုတ်နှင့် နေ့လည်စာကိုသာ မှာယူခဲ့သည်။ သူမသည် တစ်ကိုက်နှစ်ကိုက်သာ ကိုက်ပြီး ကြက်ဥပြုတ်ကိုပင် ကျိုးချင်းပိုင်အား ပေးလိုက်သည်။ သူမအိမ်တွင်လည်း ကြက်ဥပြုတ်များရှိသည်။ သူမသည် ဒီလောက်နှင့် စားတတ်ပါသည်။
"ယောင်းမ၊ ဘာဖြစ်လို့ နည်းနည်းလေးပဲ စားတာလဲ။" ကျိုးရှောင်မိန်က တော်တော်လေး စားကောင်းခဲ့ပါသည်။ ယခင်က သူမ ရထားနေ့လည်စာဗူးများကို မစားဖူးချေ။ အရသာတော်တော်ရှိသည်ဟု ခံစားရသဖြင့် အားလုံးပြောင်အောင် စားပြစ်ခဲ့သည်။
"ငါ သိပ်မစားနိုင်လို့ပါ" ဟု လင်ချင်းဟယ်က ပြန်ဖြေလိုက်သည်။
"မြို့တော်ကို ရောက်ဖို့လိုသေးတယ် မဟုတ်လား။ အဆာခံအောင် များများစားရမယ်လေ။” ရထားနေ့လည်စာက အလွန်လတ်ဆတ်ပြီး အရသာရှိသဖြင့် အမေကျိုးတစ်ယောက် အလွန်ကျေနပ်နေပါသည်။
ဘတ်စ်ကားစီးနေတုန်းက တစ်နေကုန် ကားမူးနေခဲ့သော်လည်း ယခုတော့ သူမ နေလို့ထိုင်လို့ ကောင်းသွားခဲ့ပြီ။
"ရပါတယ်၊ ကျွန်မ ဒါနဲ့ အသားကျနေပါပြီ။" ဟု လင်ချင်းဟယ်က ပြောလိုက်သည်။
"စတုတ္ထယောင်းမ၊ ကျွန်မတို့ မြို့တော်ရောက်မှ ငွေရှင်းကြမယ်နော်။" ဟု ကျိုးရှောင်မိန်က ပြောလိုက်သည်။
"နောက်မှပြောကြမယ်လေ။" လင်ချင်းဟယ်က ဘာမှဆက်မပြောပါ။
စားသောက်ပြီးသွားသောအခါ အိတ်ထဲမှ သူမ ပန်းသီးအနည်းငယ် ထုတ်လိုက်သည်။ အားလုံး တစ်ယောက်တစ်ခြမ်းစီ ဝေစုရ၏။
"စတုတ္ထမရီး၊ ဘယ်တုန်းက ပန်းသီးတွေ ဝယ်လိုက်တာလဲ။" ဟု ကျိုးရှောင်မိန်က မေးလိုက်သည်။
