အခန်း (၃၁၇) – အမျိုးသားတစ်ယောက်
ဒီဝတ်စုံဒီဇိုင်းက သူမရဲ့ မူရင်းဖန်တီးမှု မဟုတ်ပါဘူး။
သူမဟာ ဒီလိုအဝတ်အစားတွေကို ကောင်းကောင်းမကျွမ်းကျင်ပေမယ့် တောင်ဘက်ခြမ်းနှင့် ရှန်ဟိုင်းမြို့ရဲ့ ဝတ်စုံစတိုင်အသစ်တွေကို အခြေခံထားပါသည်။ ဒါတွေက အတော်လေးကို ဆန်းသစ်နေခဲ့သည်။
အရေးအကြီးဆုံးကတော့ ထိုဝတ်စုံဒီဇိုင်းတွေသည် ဆန်းသစ်သော်လည်း၊ ဒီခေတ်အချိန်အခါရဲ့ လက်ခံနိုင်သော အလှတရားအပေါ် ရှုမြင်နိုင်သည့် အောက်ခြေစည်းထက် ကျော်လွန်ခြင်း မရှိပေ။
လင်းချင်းဟယ်ရဲ့ ကိုယ်ပိုင်အလှတရားအပေါ် အမြင်အရ ဒါက လုံးဝ မလုံလောက်ပါဘူး။ သူမသည် ကြိုးမဲ့ဒီဇိုင်းကို ပြုလုပ်ချင်ပေမယ့် အခုခေတ်အချိန်အခါရဲ့ ရှုထောင့်အရ ၎င်းတို့ကို ဝတ်ဆင်ကြပါ့မလား။
ပြုပြင်ပြောင်းလဲရင်တောင်မှ သေတဲ့အထိ ဝေဖန်ခံရလိမ့်မည်။
ဒီအဝတ်အစားထုတ်လုပ်သူအား အဒေါ်ရှု ဟုခေါ်သည်။ ဒီဇိုင်းပုံကြမ်းများကို စစ်ဆေးပြီးနောက်တွင် “ဒီအဝတ်အစားတွေဒီဇိုင်းက အရမ်းကောင်းတယ်။ ချုပ်ပြီးသွားရင် အရမ်းကြည့်ကောင်းနေလိမ့်မယ်။” ဟု ပြောသည်။ ထို့နောက် သူမ “ကိစ္စမရှိဘူး။ မင်း နောက်သုံးရက်နေရင် လာယူလို့ရပြီ။” ဟု ကတိပေးလိုက်သည်။
လင်းချင်းဟယ်က သူမကို လက်လွှဲပေးလိုက်သည်။
လင်းချင်းဟယ်သည် အထည်ချုပ်လုပ်ဖို့ကို အဒေါ်ရှုလက်ထဲ အပ်ခဲ့သည်။ ဒီတစ်ကြိမ်သာ သူမ ကောင်းကောင်းလုပ်ကိုင်နိုင်ခဲ့မယ်ဆိုရင် ရှေ့ဆက် ပူးပေါင်းလက်တွဲနိုင်မယ့် အခွင့်အလမ်းတွေ အများကြီးကျန်နေဦးမှာဖြစ်ပြီး၊ အဒေါ်ရှုလက်ထဲ အားလုံး ဝကွက်အပ်မယ်လို့ အဓိပ္ပါယ်ရပါသည်။
အမျိုးသမီးကြီးက မိသားစုအတွက် အပိုဝင်ငွေရှာလိုက်နိုင်သဖြင့် ပျော်ရွှင်သွားခဲ့သည်။
လင်းချင်းဟယ်က အထည်ဆိုင်သို့ ရောက်လာခဲ့သည်။
ကျိုးအာ့နီ၊ ဟူကျစ်နှင့် ရှုရှန့်မိန်တို့ဟာ သွက်သွက်လက်လက် ရှိကြသည်။ ကျိုးရွှမ်းနှင့် ကျိုးကွေ့လိုင်တို့ကလည်း ကူညီပေးဖို့ ရောက်ရှိနေခဲ့ကြသည်။ သူတို့အားလုံး သန့်ရှင်းရေးလုပ်လို့ ပြီးလုနီးပါး ဖြစ်နေခဲ့ပြီ။ ဆိုင်က အလွန်သန့်ရှင်းပြီး သပ်ရပ်နေပြီ။
