အခန်း(၃၄၀) - ရှက်ရွံ့ခြင်း
လင်းချင်းဟယ်က သူမကို ဒီလိုမြင်တဲ့အခါ ပြုံးပြီး ပြောလိုက်သည်။ "ဒေါ်လေး၊ ဒေါ်လေးက မန်နေဂျာပဲ။ ကျွန်မ ဒေါ်လေးကို တစ်လ ၃၅ ယွမ် ပေးပါ့မယ်။ ကျန်တဲ့လူတွေကတော့ ယွမ် ၃၀ ပေါ့။ ကျွန်မပေးတဲ့ လစာတွေက အရမ်းမများပေမယ့် အလုပ်သမားတွေကလည်း ဒီလစာနဲ့ ထိုက်တန်တဲ့ လူတွေဖြစ်ဖို့ မျှော်လင့်ပါတယ်။ အနာဂတ်မှာ သူတို့ ကောင်းကောင်းကြိုးစားမယ်ဆိုရင် သေချာပေါက် တိုးပေးမှာပါ။ ဒီတိုင်းပဲ ဆက်ရှိနေမှာ မဟုတ်ပါဘူး။"
"စိတ်မပူပါနဲ့။ နင်ပေးတဲ့လစာက မနည်းပါဘူး။ နင် ဘယ်သူ့ကိုမှ ဆိုးဆိုးရွားရွား မဆက်ဆံပါဘူး။" ဟု ဒေါ်လေးရှုက ပြန်ဖြေလိုက်သည်။
ထိုအချိန်ကာလတွင် လစာပမာဏက မြို့တော်တွင် ဖြစ်နေလျှင်ပင် ပုံမှန်အားဖြင့် မများကြပါ။ ထိုကာလက တိုင်းပြည်ရှိ သူဌေးများနှင့် သူဆင်းရဲများတို့အကြား ကွားခြားချက်ကလည်း သိပ်ပြီး မကြီးမားပေ။ ဥပမာအားဖြင့် ဦးလေးမာတစ်ယောက် သူ့သား မာချန်းမင်ကို လက်လွှဲပေးခဲ့သောအလုပ်က တစ်လကို ယွမ် ၄၀ သာရသည်။
အစကတော့ လင်းချင်းဟယ်သည် အလုပ်ရုံငယ်လေးအတွက် လစာမြင့်မြင့်ပေးရန် စီစဥ်ခဲ့သည်။ သူမရဲ့ အလုပ်သမားများအတွက်လည်း သူမ စိုးရိမ်ရသေးသည်။ ဒီနှစ်တော့ ဒေါ်လေးမာ၏ လစာက ယွမ်၃၀သာ ရှိပါသည်။
ထို့အပြင် အိမ်နီးခြင်းတို့အကြား လစာပမာဏ ကွာခြားချက်များပါက သိပ်မကောင်းပေ။
ထို့ကြောင့် ယွမ် ၃၀ သာ သတ်မှတ်လိုက်ပြီး နောက်ပိုင်းမှ တိုးမြှင့်သွားပါမည်။
ဒေါ်လေးရှုကို အလုပ်ချိန်များကိုလည်း ပြောပြလိုက်သည်။ ပြီးကာမှ အလုပ်သမား ရှာစေခဲ့၏။ အရေးကြီးကိစ္စတော့ မဟုတ်ပေ။ အလုပ်ရုံငယ်က မနက်ဖြန်သဘက်ခါမှ တရားဝင်ဖွင့်မည်ဖြစ်သည်။
ဒေါ်လေးရှုတစ်ယောက် အလုပ်သမားရှာဖို့အတွက် အချိန်လုံလောက်ပါသည်။
ထိုအရာများကို ဆောင်ရွက်ပြီးသွားသောအခါ လင်းချင်းဟယ်သည် ရေခဲမုန့်တစ်ချို့ဝယ်လိုက်ပြီး အထည်ဆိုင်သို့လာကာ ရှုရှန့်မိန်၊ ဟူကျစ်နှင့် အာ့နီတို့နှင့်အတူတူ စားလိုက်သည်။
