အခန်း(၃၃၆) - ရထားပေါ်က နေ့လည်စာ
သူတို့တွေ မြို့သို့ ရောက်ရှိသွားကြသောအခါ စုတာ့လင်းနှင့် ကျိုးရှောင်မိန်တို့သည် ကလေးတွေနှင့်အတူ အသင့်စောင့်နေကြပြီဖြစ်သည်။
ထို့အပြင် စုတာ့လင်း၏ ဦးလေးနှင့် ဒေါ်လေးပါ ရှိနေကြသည်။
"တာလင်းယောက်ဖတို့လင်မယား၊ ဒီလိုတွေဖြစ်လာပြီ ဆိုတော့လည်း ဦးလေးတို့ ဘာမှ မပြောတော့ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် တာ့လင်းနဲ့ ရှောင့်မိန်တို့က အဲ့ဒီကို အခုမှ ရောက်မှာဆိုတော့ ကျေးဇူးပြုပြီး သူတို့ကို ကူညီစောင့်ရှောက်ပေးကြပါဦး။ သူတို့နှစ်ယောက်စလုံးက ရိုးသားပြီး အနာဂတ်ကျရင်လည်း ဘဝမေ့မယ့်လူတွေ မဟုတ်ပါဘူး။" ဟု တာ့လင်၏ဦးလေးက အဖေကျိုးနှင့် အမေကျိုးတို့ကို ဂါဝရပြုနှုတ်ဆက်ကာ ကျိုးချင်းပိုင်နှင့် လင်းချင်းဟယ်တို့ဘက်သို့ လှည့်ကာ ပြောလိုက်သည်။
"ဦးလေးက အရမ်းယဥ်ကျေးလွန်းနေပါပြီ။ ကျွန်မတို့က ရှောင့်မိန်နဲ့ တာ့လင်းတို့နဲ့ ဆက်ဆံရေး ဒီလောက်ကောင်းတာ၊ ဒီလောက်နှစ်အကြာကြီး ရှိနေပြီပဲ။ ဒီလိုပြောဖို့ မလိုပါဘူးရှင်။” ဟု လင်းချင်းဟယ်က အပြုံးဖြင့် တုန့်ပြန်လိုက်သည်။ "မြို့တော်မှာ အားလုံးပြင်ဆင်ပြီးသွားပါပြီ။ သူတို့ရောက်တာနဲ့ အလုပ်ကြိုးစားမယ်ဆို အဆင်မပြေစရာ ဘာအကြောင်း မရှိပါဘူး။ ကလေးတွေရဲ့ ကျောင်းကိစ္စအတွက်လည်း ကျွန်မ စီစဥ်ထားပြီးသားပါ။ ဦးလေးနဲ့ဒေါ်လေး စိတ်မပူပါနဲ့။”
သူမ ထိုသို့ပြောပြပြီးနောက် ကျိုးရှောင်မိန်က သူတို့ကို နှုတ်ဆက်ဂါရဝပြုသည်။
"ကောင်းတာပေါ့ကွယ်။" တာ့လင်၏ ဒေါ်လေးက ခေါင်းငြိမ့်လိုက်သည်။ ထို့နောက် အမေကျိုးကို ပြောလိုက်၏။ "ရှင်တို့ အဲ့ဒီကိုရောက်တာနဲ့ ဒီကလေးတွေက ပြဿနာရှာကြဦးမှာပဲ။ ကျေးဇူးပြုပြီး သူတို့ကို ကူညီပေးပါဦးနော်။ အဲ့ဒီမှာ ကားတွေ အများကြီးရှိတယ်လို့ ကြားတယ်။ ကလေးတွေကို လမ်းမပေါ်မှာ လျှောက်ပြေးခိုင်းလို့ မဖြစ်ဘူးနော်။"
"ကျွန်မတို့လင်မယား အဲ့ဒီကိုရောက်တာနဲ့ ဘာမှလုပ်စရာမရှိပါဘူး။ ကလေးတွေကို စောင့်ရှောက်ပြီး ဆိုင်ကြည့်ပေးလို့လည်း ရတယ်။ စိတ်ချပါ တာ့လင်းဒေါ်လေး၊ ရှေ့လျှောက် အချိန်ရရင် မြို့တော်ကိုလာလည်ပါလား၊ ကောင်းကင်ဘုံဂိတ်တံခါးတောင်ထိပ်ကို သွားလည်ကြမယ်လေ။ အားလပ်ရက်ခရီးလို့ သဘောထားပေါ့။ မြို့တော်မှာ နေရာက ကျယ်တယ်၊ နေထိုင်စရာနေရာတွေ အများကြီးရှိတယ်။" ဟု အမေကျိုးက ရည်မွန်စွာ ပြန်ဖြေလိုက်သည်။
