အခန်း (၃၀၁) – အလားအလာကောင်းသည်။
ထုံးစံအတိုင်း လင်မယားနှစ်ယောက် အိမ်ပြန်သွားသောအခါတွင် လူအုပ်ကြီးက ဝိုင်းရံထားခဲ့သည်။
ပြောရရင် သူတို့မိသားစုက ရွာက ထွက်သွားတဲ့ ပထမဆုံးမိသားစုပဲ၊ လက်ရှိ ၁၉၈၀ ခုနှစ်တွေကိုပင် မပြောနဲ့ဦး၊ ၁၉၉၀ ခုနှစ်တွေမှာတောင် တွေ့ရခဲလှပါသည်။
အကြွင်းမဲ့ စံနမူနာပြုစရာ ဖြစ်ခဲ့ပါသည်။
ဒီလိုနဲ့ သိပ်မကြာခင်မှာပဲ ဆွေမျိုးမိတ်ဆွေတွေ သူတို့အိမ်ကို အလည်ရောက်လာကြသည်။
လင်းချင်းဟယ်နှင့် ကျိုးချင်းပိုင်တို့က သူတို့ကို ဧည့်ခံကြသည်။
ခဏလောက် စကားစမြည်ပြောဆိုပြီးနောက် အိမ်နီးနားချင်းတွေက ပြန်သွားကြပေမယ့် အကြီးဆုံးမရီးနှင့် တခြားသူတွေကတော့ မပြန်သေးပါဘူး။
"ဒီနှစ်လည်း အရင်နှစ်တွေလိုပဲ မရီးတို့တစ်မိသားစုကို ဘဲကင်တစ်ကောင် ပြန်သယ်လာတယ်။ မရီးတို့၊ ပြန်ယူသွားပြီး ထမင်းဝိုင်းမှာ ဟင်းပွဲတစ်ပွဲ တိုးတာပေါ့။" လင်းချင်းဟယ်သည် အိတ်ထဲမှ ဘဲကင်အထုပ်အနည်းငယ်ကို ထုတ်ယူပြီး ပြောလိုက်သည်။
"နှစ်တိုင်း ဒါကို မဖြစ်မနေ ဝယ်လာဖို့ မလိုပါဘူး။" ဟု အကြီးဆုံးမရီးက အနည်းငယ် ရှက်ရွံ့စွာ ပြောသည်။
"ဒါက ဘဲကင်တစ်ကောင်ပါပဲ။" လင်းချင်းဟယ်က သူမကို ဘဲကင်တစ်ကောင် ကမ်းပေးလိုက်သည်။
ဒုတိယမရီးနှင့် တတိယမရီးတို့ကိုလည်း တစ်ကောင်စီ ပေးခဲ့ပါသည်။
ဒုတိယမရီးက မေးသည်၊ "ဒီနှစ် ပြန်လာတော့ စတုတ္ထမတ်လေးကိုကြည့်ရတာ နည်းနည်း ပိုဝလာသလိုပဲ။ မြို့တော်က ဖက်ထုပ်ဆိုင်ရဲ့ စီးပွားရေး အခြေအနေက ဘယ်လိုလဲ။"
"စီးပွားရေးက အတော်လေး ကောင်းပါတယ်။" ဟု လင်းချင်းဟယ်က ခေါင်းညိတ်သည်။
"အိုး... ကြားရတာ ကောင်းပါတယ်။ အမေက အိမ်မှာ အမြဲ စိုးရိမ်နေခဲ့တာ။" ဟု ဒုတိယမရီးက မှတ်ချက်ပြုသည်။
"ဒါပေမယ့် ဘာဖြစ်လို့ ကလေးတွေ ဒီနှစ် ပြန်မပါလာတာလဲ။" ဟု တတိယမရီးက မေးသည်။
