အခန်း (၃၅၁) -ခံစားချက် မဖြစ်လာ
ယနေ့ ရှုရှန့်မိန်ကလည်း ဒီအိမ်မှာ သိုးသားစားဖို့ ရှိနေသည်။ စားပြီးလျှင် သူမက သူမအဘိုးအဘွားဆီသို့ သွားပေမည်။
ယင်းကို တုံ့ပြန်သည့်အနေဖြင့် သူမက ပြောသည်။ “ဦးလေးက ဒေါ်လေးစကားကို နားထောင်ပုံရတာလား။”
“နားထောင်ပုံရတာ မဟုတ်ဘူး။ သူက စကားကိုနားထောင်တာ။” ဟု ဟူကျစ်က ဆက်ပြောသည်။
ယခင်က သူသည် သူ့ဦးလေးအိမ်သို့ မကြာခဏ မသွားခဲ့သော်လည်း အနည်းငယ်တော့ ကြားဖူးသည်။ သူ့အမေ အိမ်ပြန်လာတိုင်း သူမက မကြာခဏ ပြောဆိုတတ်သည်။
သူမက ဦးလေးသည် ဒေါ်လေးကို မထိန်းချုပ်ထားဘဲ ငွေသုံးခိုင်းသည့်အကြောင်း ပြောဆိုတတ်သည်။ မည်သို့ ရှင်သန်မည်နည်း မသိဟု ဆိုသည်။
နောက်ပိုင်းတွင် သူ့အမေ၏ အမြင်က ပြောင်းလဲသွားပြီး ဦးလေးသည် ဒေါ်လေးကဲ့သို့သော အမျိုးသမီးကို လက်ထပ်နိုင်ခဲ့သည့်အတွက် ကံကောင်းသည်ဟု ပြောသည်။ သူမက သူ့ကို အလွန်ဂရုစိုက်သည်။
ကျိုးချင်းပိုင်သည် အငြိမ်းစားယူပြီး ပြန်လာခဲ့စဉ်ကလိုပင်။ ပိန်သွားခြင်း အားနည်းသွားခြင်း လုံးဝ မရှိချေ။
နောက်ပိုင်းတွင် ဦးလေးက ယခင်ဘဝမှ ဆုတောင်းကောင်းခဲ့သည်ဟု ဖြစ်လာသည်။ ထို့ကြောင့်သာ ကောလိပ်ကျောင်းသားကို လက်ထပ်နိုင်ခဲ့တာ ဖြစ်နိုင်သည်။
ထို့နောက် နောက်ပိုင်း သူက ဤသို့ ရောက်လာသောအခါ ယင်းကို သူ့မျက်စိဖြင့် တွေ့မြင်နိုင်ခဲ့သည်။ ပုံမှန်အားဖြင့် အိမ်တွင် သူ့ဒေါ်လေးက နောက်ဆုံးပြောဆိုခွင့်ရှိသူ ဖြစ်သည်။
သို့ရာတွင် သူ့ဒေါ်လေးစကားကို နားထောင်ခြင်းက ဘာမှမမှားဟု ပြောနိုင်သည်။
ကျိုးအာ့နီက မည်သည့်တုံ့ပြန်ချက်မှ မရှိချေ။ စတုတ္ထဦးလေးသည် အမြဲတစေ စတုတ္ထဒေါ်လေးစကားကို နားထောင်လေ့ရှိသည်။ ယင်းက ဖြစ်နေကျဖြစ်၏။ သူမက ယင်းကို ကြုံဖူးနေကျ ဖြစ်သည်။
“အစ်မရှန့်မိန် နောင်မှာ မင်း တစ်ယောက်ယောက်ကို ရှာချင်ရင် ငါ့အဖေလို လူမျိုးကို ရှာသင့်တယ်။ သူ့ကို စံပြအဖြစ်ထား… နားလည်လား။” ဟု ကျိုးကွေ့လိုင်က ပြောလိုက်သည်။
