အခန်း (၂၃၈) - သူမအမျိုးသားဆီ အပြန်
ဝမ်လီ၏ မျက်နှာက နက်မှောင်သွားသည်။
လင်းချင်ဟယ်က ပြုံးပြီး ပြောလိုက်သည်။ “ငါတို့က အိပ်ဆောင်အဖော်တွေပဲ လူတိုင်းက နှစ်နည်းနည်းလောက် အတူတူ နေကြရမှာ။ ဒီတော့ ဘာက လုပ်သင့်တယ် ဘာက မလုပ်သင့်ဘူးဆိုတာ သိထားသင့်တယ်။ လူတိုင်းက အရွယ်ရောက်ပြီးသား ဆိုတော့ အားလုံး သိကြမယ်လို့ ငါ ယုံကြည်တယ်။”
“မင်းက ခွင့်မပြုချက်မတောင်းဘူးဆိုရင် ခိုးတာပဲ” ဝမ်လီက နှာခေါင်းရှုံ့လိုက်သည်။
“ဘာပြောတာလဲ။ ဘယ်လိုလုပ် ခိုးတာ ဖြစ်သွားတာလဲ” ချန်ရွှယ်က မကျေမနပ်ဖြင့် ချက်ချင်း ပြန်ချေပလိုက်သည်။ “ငါ နင့်ဆီက ယူသုံးရုံပဲ ဆိုတော့ ငါ နင့်ဆီကနေ ချေးငှားလိုက်တာပဲ မဟုတ်ဘူးလား။ လူတိုင်းက အိပ်ဆောင်ဖော်တွေပဲလေ။ ဒီလောက် အရမ်းကြီး ပြင်းထန်ဖို့ မလိုဘူးမလား”
“နင် ငါ့ကို ခွင့်တောင်းခဲ့သလား။ ငါ နင့်ကို ခွင့်ပြုတယ်လို့ တစ်ခုခု ပြောမိလား။ နင်က ငါ့ပစ္စည်းကို ငါ့ခွင့်ပြုချက်မရှိဘဲ ငါ့ကို မပြောဘဲ သုံးတာမလား” ဝမ်လီက သရော်လိုက်သည်။
“ဒါက တစ်ခါတည်းပါ။ တအားဒေါသမထွက်ပါနဲ့” တခြားသော အိပ်ဆောင်ဖော်များက ဖျောင်းဖျကြသည်။
“ဒါက တစ်ခါတည်းဆိုရင် ပြဿနာမဟုတ်ဘူး။ ဆပ်ပြာဆိုတာက တစ်ကိုယ်ရေသုံးပစ္စည်း။ သွားတိုက်တံနဲ့ ကြွေခွက်တွေရော အဲလိုပဲ။ နင်က ဒါကို ခွင့်ပြုချက် မတောင်းဘဲ သုံးလိုက်တာ” လင်းချင်းဟယ်က အခိုင်အမာ ထုတ်ပြောလိုက်သည်။
သူမထံတွင် တစ်ခါ ဖြစ်ဖူးသည်။ သူမကို ရွံရှာသွားစေ၏။ မည်သူ ယူသုံးမှန်း သူမမသိခဲ့ပေ။ ထိုစဉ်က သူမက သူတို့အားလုံးနှင့် ကိစ္စဖြတ်လိုက်ပြီး အားလုံးကို သိမ်းဆည်းထားလိုက်သည်။
“နင်တို့နှစ်ယောက်က အမြဲတမ်း အတူတူ ဆိုတော့ နင့်က သူမဘက်ကို လိုက်တာ သဘာဝကျပါတယ်” ချန်ရွှယ်က အံတင်းတင်း ကြိတ်လိုက်သည်။
“စကားလမ်းကြောင်း မလွဲနဲ့။ အခု နင်က ဝမ်လီရဲ့ပစ္စည်းကို သုံးလိုက်တာ မတောင်းပန်သင့်ဘူးလား။ ပြီးတော့ နောင်မှာ တခြားသူရဲ့ပစ္စည်းတွေကို မသုံးတော့ဘူးလို့ ကတိပေးရလိမ့်မယ်” လင်းချင်းဟယ်က ပြောလိုက်သည်။
