အခန်း (၂၄၈) - ဆောင်းရာသီပိတ်ရက်မှာ အိမ်ပြန်ခြင်း
ထုတ်မပြောရင်တောင် လင်းချင်းဟယ်က ကောင်းစွာ နွေးထွေးပေသည်။ သူမနှင့် သူမသားအတွက် ဂွမ်းစောင်ကို အရင်တည်းက ပြင်ဆင်ထားတာ ဖြစ်ပြီး သဘာဝကျကျပင် ယင်းက အေးမည် မဟုတ်ပေ။
ဤတစ်ကြိမ်တွင် ကျိုးခိုင်က ကြက်သားစွပ်ပြုတ် ယူလာပေးသည်။
ယင်းကို အရသာရှိရှိ ချက်ထား၏။ လင်းချင်းဟယ်က သောက်လိုက်ပြီးနောက် မေးလိုက်သည်။
“မင်းအတန်းဖော်ရဲ့အမေကို ဒုက္ခပေးလာတာလား”
“မဟုတ်ပါဘူး။ အန်တီဝိန်က ကောင်းတယ်။ နောက်ဆုံးတစ်ကြိမ် ကျွန်တော်သွားတော့ သူမက ကျွန်တော့်ကို နားလည်ပေးတယ်။ ကျွန်တော် မစားရသေးတာကို သူမက သိတော့ ကျွန်တာ့်အတွက် ခေါက်ဆွဲတစ်ခွက် ချက်ပေးတယ်” ကျိုးခိုင်က ပြောလိုက်သည်။
ယင်းက သူက သူ့အတန်းဖော်အိမ်ကို ကြိုက်ရခြင်း အကြောင်းအရင်း ဖြစ်သည်။ သူက အသက် သိပ်မငယ်တော့သလို တုံးအသူ မဟုတ်ပေ။ ထိုနေရာသို့ သွားသည့်ခါ ငါး သို့မဟုတ် တစ်ခုခုကို ရံဖန်ရံခါ ယူသွားတတ်သည်။
“နောက်ဆုံးတစ်ခေါက်တုန်းက အန်တီဝိန်က ဝိန်ကော်လျန်ကို တစ်ခုခု ပို့ဖို့ ကျောင်းကို လာသေးတယ်။ ထူးချွန်တဲ့သားလေး ဖြစ်အောင် သင်ကြားပေးခဲ့တဲ့ အမေ့ကို သူမက တွေ့ချင်လို့ သတိတရ ရှိသေးတယ်”
ကျိုးခိုင်က ပြုံးလိုက်သည်။
လင်းချင်းဟယ်က ‘ဒါက ငါတွေးမိသလိုတော့ မဟုတ်နိုင်ပါဘူးနော်။ မဟုတ်လား’ ဟု တွေးလိုက်မိသည်။
သူမက မေးလိုက်၏။ “ဘယ်တုန်းကလဲ”
“ရှန်ဟိုင်းမြို့ကို နှီးနှောဖလှယ်ပွဲအတွက် သွားခဲ့တဲ့ အချိန်တုန်းကလေ” ကျိုးခိုင်က ရိုးရှင်းစွာ ဖြေကြားလာသည်။
“အရင်က ငါ လည်စည်းတစ်ခု ဝယ်လာတယ်။ ဒါက ငါတို့အသက်အရွယ်အတွက် သင့်တော်တယ်။ မင်းမှာ အချိန်ရှိရင် သူမကို ယူသွားပေးလိုက်။ အမေက ဒါကို ရှန်ဟိုင်းမြို့ကနေ ဝယ်လာတာ၊ သူမ ကြိုက်နှစ်သက်ဖို့ မျှော်လင့်တယ်လို့ ပြောလိုက်” လင်းချင်းဟယ်က သင်ပေးလိုက်သည်။
