အခန်း(၃၂၄) - တစ်စုံတစ်ယောက်
နောက်ဆုံးတော့ သူမကို တစ်စုံတစ်ယောက်က ထိုမေးခွန်းများမေးလာခဲ့လေပြီ။
ကျိုးလျှို့နီ ချက်ချင်းဆိုသလို နာနာကျည်းကျည်းဖြင့် ပြောဆိုလေတော့သည်။ "အမေ အဲ့ဒီမိန်းမကြီး ဘယ်လောက်လွန်သလဲ အမေမသိဘူး!"
သူမအတွက် ဒီကနေ မြို့တော်အထိသွားဖို့ ဘယ်လောက်တောင်ခက်ခဲခဲ့သလဲ။ လမ်းတစ်ဝက်တွင် အကျင့်မကောင်းသော ဦးလေးကြီးတစ်ယောက်ကြောင့် ပြန်ပေးဆွဲခံရလုနီးပါး ဖြစ်သွားခဲ့ရသေးသည်။ ကံကောင်းစွာဖြင့် သူမက ဉာဏ်ကောင်းသဖြင့် ချက်ချင်း လက်မှတ်စစ်ဆီပြေးသွားပြီး သူတို့နှင့်အတူ မြို့တော်ဆီသို့ လိုက်လာခဲ့သည်။
သူမ မြို့တော်သို့ရောက်လာတော့ သူမ ဘာမှနားမလည်ခဲ့ပေ။ အချိန်အကြာကြီး လိုက်ရှာပြီးမှ ရဲသားတစ်ယောက်ကို တွေ့ခဲ့သည်။ ထို့နောက် ပေကျင်းတက္ကသိုလ်ကို ရှာနေကြောင်း သူမပြောပြခဲ့၏။
သူမ မြို့တော်သို့မရောက်မီ ခရီးတစ်လျှောက်လုံး အခက်အခဲများနှင့် ရင်ဆိုင်ခဲ့ရသည်ဟု ဆိုနိုင်သည်။
သူမ ကျိုးခိုင်ကို တွေ့လိုက်ရတော့ ဘယ်လောက်တောင် ပျော်သွားသလဲ ဘုရားသခင်သာ သိပေလိမ့်မည်။ သူမစတုတ္ထဦးလေး၏ ဖက်ထုပ်ဆိုင်တွင် ဖက်ထုပ်မုန့်များစားခဲ့ရတုန်းက သူမ ထိုနေရာတွင် နေချင်မိသည်။
သို့သော်လည်း သူမတိုက်ခန်းကိုသွားပြီး စတုတ္ထဒေါ်လေးနှင့် တွေ့လိုက်ရတော့ စတုတ္ထဒေါ်လေးက အလွန်ဒေါသထွက်သွားပြီး သူမလာရာလမ်းအတိုင်း ပြန်ရန်ပြောခဲ့သည်။
"သမီးက စတုတ္ထဦးလေးရဲ့တူမအရင်းပါ။ အဲ့ဒီကို သွားလည်ဖို့ သမီးရက်တော်တော်ကြာတောင် မအိပ်ခဲ့ရဘူး။ အဲ့ဒီမိန်းမကြီးက သမီးကို တစ်ညလေးတောင် နေခွင့်မပေးဘူး။ သမီးကိုချက်ချင်း မောင်းထုတ်လိုက်တယ်။ သမီး သူ့ထက် နှလုံးသားမဲ့တဲ့လူမျိုးမမြင်ဖူးဘူး သမီးဘယ်လောက်ပဲငိုပြပြ ဘာမှမထူးဘူး။" ဟု ကျိုးလျှို့နီက ပြောလိုက်သည်။
ထိုစတုတ္ထဒေါ်လေးကို သူမတကယ်ပဲ အသေမုန်းပြစ်ချင်သည်။ သူမတကယ်ပဲ ထိုကဲ့သို့ အသည်းမာသော လူမျိုးကို မတွေ့ဖူးခဲ့ပါချေ။ ထိုနေရာသို့ ခက်ခက်ခဲခဲ ရောက်ရှိသွားပြီးနောက် အနာဂတ်တွင် သူမ မြို့တော်မှာ နေထိုင်နိုင်လိမ့်မည်ဟု မျှော်လင့်ခဲ့မိသည်။ သို့သော်လည်း မဟုတ်။ သူမတကယ်ကြီးလုပ်ခဲ့သည်။ သူမကိုလာရာလမ်းအတိုင်း တကယ်ပဲ ပြန်လွှတ်ခဲ့သည်။
