အခန်း (၂၇၂) - ဤမျိုးဆက်
အမေကျိုး၏ အမူအရာသည် မြူးကြွရွှင်ပျနေသည်။
ညအိပ်ရာဝင်ချိန်၌ သူမသည် ထိုအကြောင်းကို အဖေကျိုးအား ပြောပြလိုက်သည်။
“စတုတ္ထရဲ့ဇနီး ပြောစကားအရဆိုရင် နောင်အနာဂါတ်မှာ သူမက ကျွန်မတို့ကိုလည်း မြို့တော်ဆီ ခေါ်ဆောင်သွားမယ်လို့ ကျွန်မ ထင်တယ်။” အမေကျိုးက တိုးတိုးလေး ပြောသည်။
သူမ၏အသံသည် ပျော်ရွှင်မှုများဖြင့် ပြည့်နှက်နေသည်။
အဖေကျိုးသည် ထိုစကားများကို ကြားသောအခါ ခဏလောက် နှုတ်ဆိတ်သွားပြီး “ မြို့တော်မှာ ငါတို့က ဘာသွားလုပ်ကြမှာလဲ။ ငါတို့နှစ်ယောက် ဒီမှာပဲ နေလို့ရတယ်လေ။ နောက်နောင် သူတို့တွေ မြို့တော်ဆီ သွားမယ်ဆိုရင်လည်း ငါတို့ အိမ်စောင့်ပေးကြတာပေါ့ “
“အဲဒါက မြို့တော်လေ…။ ရှင် အဲဒီကို မသွားချင်ဘူးလား။ ကောင်းကင်နန်းတော်တံခါးနဲ့ ပလာဇာ ရှိတယ်။” အမေကျိုးက ပြောသည်။
အဖေကျိုးလည်း သွားချင်သည်။ ဘယ်လိုလုပ် မသွားချင်ဘဲ နေမည်နည်း။ ထိုနေရာများသည် သူတို့လို သာမာန်လူများ၏ အထင်ကရနေရာများ ဖြစ်သည်။
“အပြင်သွားရင် နေရာတိုင်းမှာ အရာရာတိုင်းအတွက် ပိုက်ဆံကုန်မှာ။ သူတို့တွေ ပြောင်းရွေ့သွားချင်းချင်း အဆင်ပြေကြဦးမှာ မဟုတ်ဘူး။ ငါတို့တွေ အိမ်မှာပဲ နေကြမယ်။ အနာဂါတ်မှာ သူတို့ ကောင်းကောင်း ကြီးပွားအောင်မြင်ပြီးရင် ငါတို့တွေ အဲဒီကို သွားလည်ကြမယ်။” အဖေကျိုးက ပြောသည်။
“နောက်ဆို စတုတ္ထရဲ့ဇနီးက သေချာပေါက် ကျောင်းမှာပဲ နေလိမ့်မယ်။ ချင်းပိုင်အတွက် ဂိတ်စောင့်အလုပ်တစ်ခုလောက် သူမ စီစဉ်ပေးနိုင်မလား မသိဘူး။ အဲလိုဆိုရင် လင်မယားနှစ်ယောက် အတူတူ နေနိုင်ပြီ။” အမေကျိုးက တွေးဆသည်။
“မင်း တကယ် အရမ်းအတွေးများတာပဲ။” အဖေကျိုးက မကျေမချမ်းဖြင့် ပြန်ဖြေသည်။
“ဘာလဲ… ရှင်က ရှက်စရာလို့ ထင်နေတာလား။” ထိုစကားကို ကြားလိုက်သည်နှင့် သူ ဘာကိုဆိုလိုချင်မှန်း သူမ သိလိုက်သဖြင့် ဘွင်းဘွင်းရှင်းရှင်း ပြန်မေးလိုက်သည်။
