အခန်း (၃၇၃) - အဆုံးမရှိ
သူ့ဇနီးသည်က အရမ်းပျော်နေတာကိုမြင်တော့ ကျိုးချင်းပိုင်လည်း သူ့မျက်လုံးထဲမှာ အပြုံးတွေ ပြည့်နှက်နေခဲ့သည်။
သို့သော် စိတ်ကူးကြည့်ဖို့ အနည်းငယ် ခက်ပေသည်။ ဤပိုင်ဆိုင်မှုသည် အမှန်တကယ် ကောင်းမွန်သော်လည်း အနာဂတ်တွင် သန်းဆယ်နှင့်ချီ သို့မဟုတ် သန်းရာပေါင်းများစွာအထိ ရောက်ရှိနိုင်မှာ သေချာရဲ့လား။
အဖေကျိုးနှင့် အမေကျိုးတို့ ယခုနေထိုင်ခဲ့သည့် အိမ်ခြံဝင်းသည်လည်း သေးငယ်သည် မဟုတ်ပေ။ ယခုအိမ်သည် စတုရန်းမီတာ (၂၀၀)ကျော် ကျယ်ဝန်းသော်လည်း ၎င်းနှင့် နှိုင်းယှဥ်၍ မရနိုင်ပေ။
ဧရိယာအရ သာမက အိမ်အရွယ်အစားနှင့် ခြံ၏ တည်နေရာကိုလည်း မယှဥ်နိုင်ပေ။
လင်မယားနှစ်ယောက်သား ခြံဝန်းထဲ လမ်းလျှောက်ကြည့်ကြသည်။
သူတို့က ဒီအိမ်ခြံဝင်းကျယ်ကြီးကို ငှားရမ်းဖို့ အစီအစဉ်မရှိသလို လာရောက်နေထိုင်ဖို့လည်း မစီစဉ်ထားချေ။ သူတို့နေထိုင်ကြမယ်ဆိုတောင် နောင်အနာဂတ်မှာသာ နေထိုင်ဖြစ်ကြလိမ့်မည်။ အခုလောလောဆယ်တော့ ဒီအတိုင်းပဲ ဘေးဖယ်ထားလိုက်ဦးမည်။
အိမ်ခြံဝင်းတံခါးကို သော့ခတ်ခဲ့ပြီး လင်မယားနှစ်ယောက်သား အိမ်ပြန်ခဲ့ကြသည်။
ပိုက်ဆံ အိတ်နှစ်ခုလုံးသည် အလွတ်ဖြစ်နေပြီး အဘိုးအို၀မ်ဆီမှာ ယွမ်တစ်သောင်း အကြွေးတင်နေသေးသော်လည်း သူတို့ စိတ်ဓာတ်မကျပေ။
ထို့နောက်တွင်တော့ ရှည်လျား ကျယ်၀န်းလှသော အိမ်ခြံဝင်းကြီးသည် သူတို့လက်ထဲသို့ ရောက်သွားခဲ့ပြီ။
သူတို့ရဲ့ လိုအင်ဆန္ဒ ပြည့်ဝသွားပြီလို့ ယူဆနိုင်သည် မဟုတ်ပါလော။
အိမ်ခြံဝင်းနဲ့ အခြားပစ္စည်းများ ဝယ်ခြမ်းတာကို သူတို့နှစ်ဦးသာ သိသည်။
ဒီအကြောင်းကို သူတို့သားတွေ တစ်ယောက်မှ မသိခဲ့ကြချေ။
သို့တိုင် ထိုအရာသည် သူတို့သားများ၏ စိတ်၀င်စားမှုထဲတွင်လည်း ရှိမနေပေ။
