အခန်း (၂၁၇) – ခရိုင်အဆင့် နံပါတ် ၁
ကျိုးချင်းပိုင်က အိမ်ပြန်ရောက်တာ နောက်ကျပေမယ့် လင်းချင်းဟယ်သည် သူမယောကျာ်းအကြောင်းကို ကောင်းကောင်းသိသည်။
“ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး။” ကျိုးချင်းပိုင်က သူ့ဘောင်းဘီကို လဲဝတ်လိုက်ပြီး သူ့ဇနီးသည်နှင့် အတူအိပ်စက်ဖို့ ပြင်ဆင်သည်။
လင်းချင်းဟယ်က ကျန်းမာရေးကောင်းမွန်သည်။ ခဏလောက် အိပ်စက်ပြီးနောက် သူမသည် စွမ်းအင်ပြည့်ဝလာခဲ့သည်။ ဒါဆို သူမမှာ သူ့ကို ညစ်ပတ်တဲ့ တစ်ခုခုကို ပြုလုပ်စေချင်တဲ့ ဆန္ဒရှိနေတာလား။
ကျိုးချင်းပိုင်က တိုးတိုးလေးရယ်ပြီး သူမနှင့်အတူ တစ်ကြိမ်လောက် လူးလိမ့်ခဲ့သည်။ လင်းချင်းဟယ်သည် စိတ်ကျေနပ်သွားပြီး သူမ ခင်ပွန်းသည်ကို ပွေ့ဖက်ရင်း အိပ်ပျော်သွားခဲ့သည်။
နောက်တစ်နေ့တွင် မနေ့ညက ဖြစ်ပျက်ခဲ့တာကို သူမ ပြန်ကြားလိုက်ရသည်။
မနေ့ညက ရိက္ခာတွေကို အခြောက်လှန်းထားတဲ့ခြံဝင်းထဲက ရိက္ခာတွေကို လူတစ်ယောက်က ခိုးယူဖို့ ရဲရဲဝင့်ဝင့် ကြံစည်ခဲ့သည်။
နေ့တိုင်း ရိက္ခာတွေကို အခြောက်လှန်းထားတဲ့ခြံဝင်းကို စောင့်ရတဲ့ လူတစ်ယောက်က အမြဲရှိသည်။ မထင်မှတ်ထားပဲ၊ မနေ့တုန်းက တစ်စုံတစ်ယောက်ဟာ ရိက္ခာတွေကို ခိုးယူသွားကြောင်း တွေ့ရှိခဲ့ရသည်။
ကျိုးချင်းပိုင်သည် အစပိုင်းမှာ ရေကူးနေသော်လည်း ထိုသတင်းကို ကြားသောကြောင့် သူက ကူညီပေးခဲ့သည်။ ထို့အပြင်၊ သူခိုးဟာ အသိအကျွမ်းဟောင်းတစ်ဦး ဖြစ်သည်။
သူကတော့ တခြားသူ မဟုတ်ပါ၊ အိမ်ထောင်ရေးဖောက်ပြန်ခြင်းကြောင့် မိန်းမစိုးအဖြစ် ပြောင်းသွားခဲ့သော ကျိုးဟဲပင် ဖြစ်သည်။
တခြားသူတွေရဲ့ အသက်သွေးတွေကိုတောင် သူက နင်းချေနေခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။ အခု ဒီလူက အရာအားလုံးကို တကယ်လက်လျှော့လိုပြီ။ သူက ဘာအလုပ်မှ မလုပ်သလို မကောင်းမှုမှန်သမျှကိုပါ ကျူးလွန်ချင်နေခဲ့သည်။
ဒါက ပထမဆုံးအကြိမ်တော့ မဟုတ်ဘူး။
ရိက္ခာတွေကို နေလှန်းထားတဲ့ခြံဝင်းက အစောင့်ရဲ့ ပြောပုံအရ နွေစပါးရိတ်သိမ်းချိန်မှစ၍ ညသန်းခေါင်တွင် လှုပ်ရှားမှုအချို့ မြင်မိပုံရသည်။ ဒါပေမယ့် သူက ခြံစောင့်ရင်းနဲ့ တစ်ရေးတစ်မော အိပ်တာကြောင့် ဒါက အမြင်မှားတာလို့ သူ ထင်ခဲ့သည်။
