အခန်း(၃၃၅) - ညီအစ်ကိုများ
ရိုးရိုးသားသားပြောရလျှင် ဒီခေတ်မှာ တတိယမရီးကဲ့သို့ မိန်းကလေးတွေကို ပျိုးထောင်ပေးလိုသောလူ များများစားစား မရှိပေ။
အကြီးဆုံးမရီးသည်လည်း ရှားပါးသော လူစားမျိုးဖြစ်သည်။ အတိတ်ဘဝကြောင့် လွှမ်းမိုးခံရပြီး သူမ၏ကလေးများကို တတိယတန်းအထိ ပညာသင်ပေးလိုစိတ်ရှိပြီး စာလုံးအနည်းငယ်လောက်ပဲဖြစ်ဖြစ် တတ်အောင်သင်စေချင်သည်။
ဒုတိယအစ်မ၏ သမီးဟူကျစ်လည်း ထိုအတန်းပညာအဆင့်သို့ ရောက်နေပြီဖြစ်သည်။
အကြီးဆုံးအစ်မ၏ သမီး ရှုရှန့်မိန်ကတော့ ပထမတန်းတွင်ပင် ပညာမသင်ယူခဲ့ပါ။ ထိုကဲ့သို့ဖြစ်ရပ်များက ဤခေတ်တွင်ပေါများပါသည်။
တတိယမရီးက ပြုံးကာ "သူ တစ်သက်လုံး ကျေးဇူးတင်စရာ မလိုပါဘူး။ သူ့အမေဘက်ကမိသားစု ပြဿနာတစ်ခုခုဖြစ်လို့ ကူညီပေးနိုင်ရင်ပဲ လုံလောက်ပါပြီ။" ဟု ပြန်ဖြေလိုက်သည်။
သို့သော်လည်း ပန်းတိုင်က ဘာပဲဖြစ်ပါစေ ကျိုးဝူနီ ကျောင်းသို့သွားသည် သို့မဟုတ် တက္ကသိုလ်ပင် တက်နိုင်သည် အခွင့်အရေးကောင်းတစ်ခု ဖြစ်ပါသည်။
အချိန်အတော်ကြာ စကားပြောပြီးသွားကြသောအခါ လင်းချင်းဟယ်ကို သူမတို့နှင့်အတူလိုက်ပြီး ညစာစားဖို့ ဖိတ်ခေါ်ခဲ့သော်လည်း ကျိုးရှောင်မိန်၏အိမ်တွင် စားခဲ့ကြပြီးဖြစ်သဖြင့် လက်လျှော့လိုက်ရသည်။
အကြီးဆုံးမရီးနှင့် တတိယမရီးတို့သည် သကြားလုံးထုပ်များနှင့် နို့မှုန့်ထုပ်များကို ရှက်ကိုးရှက်ကန်း ပြန်သယ်သွားကြသည်။
မိသားစုတစ်ခုစီတိုင်းက သကြားလုံးတစ်ထုပ်နှင့် နို့မှုန့်တစ်ထုပ်စီရသည်။ ဒုတိယအစ်ကို၏ မိသားစုလည်းဝေစုရပါသည်။
တတိယမရီးက ဒုတိယမရီးနှင့် စကားမပြောတော့သဖြင့် သူမ သွားမပေးပါ။ အကြီးဆုံး မရီးကသာ ဒုတိယအစ်ကိုကို ပေးလိုက်ရသည်။
"လောင်တရဲ့အမေက ပေးခိုင်းလိုက်တာ။ အာဟာရဖြစ်အောင် စားသောက်ဖို့ပြောတယ်။ သိမ်းမထားဘဲ သောက်လိုက်ပါ။ မိသားစုတိုင်း သကြားလုံး တစ်ထုပ်နဲ့ နို့မှုန့်တစ်ထုပ်ရတယ်။" ဟု အကြီးဆုံးမရီးက ရှင်းပြသည်။
