အခန်း(၃၃၃) - မွေးရပ်မြေ
ထိုအကြောင်း တစ်ခါမှမစဥ်းစားဖူးသဖြင့် တတိယမောင်လေးလင်းက အနည်းငယ် တုန့်ဆိုင်းသွားရသည်။
"နင့်ငယ်ရွယ်မှုကိုပဲ နင်အားကိုးမနေနဲ့။ နင်တစ်သက်လုံး စက်ဘီးစီးသွားချင်လို့လား။ မြို့တော်မှာ ဆိုရိုးစကားတစ်ခုရှိတယ်၊ ‘စက်ဘီးကိုလက်လွှတ်လိုက်ရင် မော်တော်ဆိုင်ကယ်တစ်စီး ဖြစ်လာနိုင်တယ်တဲ့’ နင့်အစ်မပြောတာကို နားထောင်ထောင် နားမထောင်ထောင် နင်နဲ့နင့်မိန်းမ ကိုယ့်ဖာသာကိုယ် ဆုံးဖြတ်ချက်ချရမှာပဲ။" ဟု လင်းချင်းဟယ်က ပြောလိုက်သည်။
တတိယမောင်လေးလင်း စဥ်းစားလိုက်မိသည်။ သူ့အစ်မရဲ့ ပြောစကားများက မှန်ကန်သည်ဟုလည်း ခံစားလိုက်ရ၏။
သူ့ထံတွင် မော်တော််ဆိုင်ကယ်တစ်စီးလောက် ရှိလျှင် ပစ္စည်းများ ပိုမိုသယ်ယူနိုင်လိမ့်မည်။ ထိုအခါ ပိုက်ဆံလည်း ပိုရလိမ့်မည်။
ထိုအချိန်တုန်းက သူ စက်ဘီးတစ်စီးဖြင့်သာ ပစ္စည်းသယ်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ အမှန်တကယ်ပဲ ရောင်းဖို့ ပစ္စည်းမလောက်မငှ ဖြစ်ခဲ့ရသည်။ လှည်းတစ်စီးအပြည့်က နေ့လည်ပိုင်းလောက်တွင် အကုန်လုံးနီးပါး ရောင်းထွက်သည်။ ကျန်အချိန်များတွင် လာဝယ်ကြသော လူများရှိသော်လည်း သူတို့တွင် ရောင်းစရာ ကုန်ပစ္စည်း မကျန်တော့ပါ။
မော်တော်ဆိုင်ကယ်သာ ရှိလျှင် သူရွာမှ သစ်သီးများ၊ ဟင်းသီးဟင်းရွက်များ သို့မဟုတ် ကြက်များ၊ ဘဲများ၊ ငါးများနှင့် ဥများကို သယ်ယူနိုင်လိမ့်မည်။
"အဲ့ဒီမော်တော်ဆိုင်ကယ်က ဝယ်ဖို့မလွယ်မှာပဲ စိတ်ပူမိတာပါ။ အစ်မအတွက် အရမ်းအပန်းကြီးနေမယ်လို့ ထင်တယ်။" ဟု တတိယမောင်လေးလင်းက သူ့အစ်မကိုကြည့်လိုက်သည်။
"အပန်းမကြီးပါဘူး။ ဒါပေမယ့်နင် ဒီနှစ်ထဲ ဒီအတိုင်း ဆက်ကြိုးစားလိုက်ဦး။ နောက်နှစ် ဒီအချိန်လောက်ထိတော့ ခဏလောက်စောင့်၊ အဲ့အချိန်လောက်ကျရင် ငါရအောင် လုပ်ပေးမယ်" ဟု လင်းချင်းဟယ်က ခေါင်းငြိမ့်ကာ ပြောလိုက်သည်။
သူမရဲ့ မောင်လေး ဤကဲ့သို့တွေးတောတက်လာသည်ကိုပင် သူမ ကျေနပ်မိပါသည်။ သူ ဒီတိုင်းသာ ဆက်တွေးတတ်မည်ဆိုလျှင် နောင်အနာဂတ်တွင် အဆင်ပြေပါလိမ့်မည်။
