အခန်း (၃၇၂ ) - ပထမဆုံး အိမ်ခြံဝင်း
“ဒါ မင်းမိန်းမရဲ့အကြံလား။” ဟု အမေကျိုးက ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင်နဲ့ မေးသည်။
“ဟုတ်တယ်။” ဟု ကျိုးချင်းပိုင်က ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။
ဒါကို အမေကျိုးက ခန့်မှန်းခဲ့သည်။ သူ့သားရဲ့ စိတ်နေစိတ်ထားကို သူမ ကောင်းကောင်းသိသည်။ ဆိုင်က သူ့မိန်းမ စီစဉ်တာပဲ ဖြစ်ရမည်။ မျှော်လင့်ထားသည့်အတိုင်း စတုတ္ထလေးရဲ့ ဇနီးသည်ပဲ ဖြစ်လေသည်။
“အဖေနဲ့ အမေတို့က ဘာမှ မကူညီပေးနိုင်ဘူး။” ဟု အမေကျိုးက ရှက်ရွံ့စွာ ပြောလိုက်သည် ။
“အဆင်ပြေပါတယ်။ တစ်ယောက်ယောက်ငှားပြီး သူတို့ကို စောင့်ကြည့်ခိုင်းမှာပါ။” ဟု ကျိုးချင်းပိုင်က ဂရုမစိုက်ဘဲ ပြောလိုက်သည်။
အမေကျိုးက ပြုံးပြီး ဘာမှ လုပ်စရာမရှိလို့ အရင်ပြန်သွားခဲ့သည် ။
ညနေ ရှစ်နာရီခန့်တွင် စုတာ့လင်းသည် ကျိုးရှောင်မိန်နှင့်အတူ အိမ်လည်ရောက်လာခဲ့သည်။ လင်းချင်းဟယ်၏ မိသားစုသည် တီဗီကြည့်နေကြသည်။
ဟူကျစ်နှင့် ကျိုးအာ့နီတို့သည် ယခုအချိန်တွင် အတန်းမဆင်းသေးပေ။ ညကိုးနာရီအထိ ပြီးမှာ မဟုတ်ချေ။ နှစ်ယောက်သား ညနေသင်တန်း တက်နေရဆဲ ဖြစ်သည်။
“နင့်ဦးလေးနဲ့ အဒေါ်အတွက် ရေထည့်ပေးပါဦး။” ဟု လင်းချင်းဟယ်က လောင်စန်းကို အမိန့်ပေးလိုက်သည်။
ကျိုးကွေ့လိုင်က ရေထည့်ပေးရန် ထသွားခဲ့သည်။
ကျိုရှောင်မိန်က ထိုင်ခုံနေရာယူပြီးနောက် “စတုတ္ထယောင်းမ၊ နင် ဆိုင်ထပ်ဖွင့်ထားတာလား။” ဟု မေးလိုက်သည်။
“အင်း၊ ရုပ်ရှင်ရုံနားမှာ ဖျော်ရည်ဆိုင် ဖွင့်ထားတယ်။” ဟု လင်းချင်းဟယ်က ရွှင်မြူးစွာ ပြန်ဖြေသည် ။
“စတုတ္ထယောင်းမ၊ ဒါက နင့်ရဲ့ စတုတ္ထမြောက်ဆိုင်ပဲ။ အဲဒါတွေအားလုံးကို ကိုင်တွယ်နိုင်ပါ့မလား။ ငါတို့မှာ ဆိုင်တစ်ဆိုင်ပဲ ရှိနေတာကိုတောင် တစ်နေ့လုံး အချိန်အား သိပ်မရှိဘူးလို့ ခံစားရတယ်။” ဟု ကျိုးရှောင်မိန်က စိတ်လှုပ်ရှားစွာ မှတ်ချက်ချသည်။
