အခန်း (၂၉၄) - သားတို့၏ ရည်မှန်းချက်များ။
“ဆရာမလင်း၊ ဒါတွေကို ဘယ်ကနေ ဝယ်လာတာလဲ” အောက်ထပ်မှ အိမ်နီးချင်းက မေးလာသည်။
တချို့လူများသည် သူတို့လင်မယားကို မကြည့်ဘဲ မနေနိုင်ကြချေ။ ထိုအရာများက ဝယ်ယူရန် မလွယ်ကူပေ။ ဈေးများသည်ကို မဆိုထားနှင့် သူတို့က ပစ္စည်းရရန်ပင် မလွယ်ကူချေ။
“ကျွန်မက တောင်ပိုင်းမှာ ဒေသခံတစ်ယောက်နဲ့ ဆုံခဲ့တာ။ ကျွန်မတို့က ကောင်းမွန်တဲ့ ဆက်ဆံရေးရှိလို့ သူ့ကို ကူညီဖို့ မေးလိုက်တာ” လင်းချင်းဟယ်က ရှင်းပြလိုက်၏။
“ကောင်းလိုက်တာ၊ များလိုက်တဲ့ လျှပ်စစ်ပန်ကာတွေ။ တစ်ခုလောက် ငါ့အိမ်ကို ဘယ်လိုရွေ့သွားရမလဲ။ ငါ့အိမ်မှာ လျှပ်စစ်ပန်ကာ မရှိသေးဘူး” အမျိုးသမီးကြီးက လျှပ်စစ်ပန်ကာကို ပွတ်သပ်ပြီး ပြောသည်။
“ရွေ့ပြောင်းလို့ မရနိုင်ဘူးလား။ ရွေ့ပြောင်းမယ် ဆိုရင် ပြန်ရောင်းတာကို ဆိုလိုတာမဟုတ်လား။ ကျွန်မမှာ သင့်တော်တဲ့အလုပ်ရှိတယ်။ ကျွန်မအဲလို မလုပ်ဘူး” လင်းချင်းဟယ်က ထိုစကားများကို ကြားသည်နှင့် လက်ဝှေ့ယမ်းကာ ငြင်းလိုက်သည်။ လွန်ခဲ့သော နှစ်လက သူမရရှိခဲ့သော ငွေသောင်းချီက မည်သည်က ရမှန်းမသိသည့်အလားပင်။ သူမသည် တစ်ချက်မှ မနီသွားဘဲ ချက်ချင်း ငြင်းဆန်လိုက်သည်။
ကျိုးချင်းပိုင် ဆင်းလာချိန်၌ သူ့နှလုံးသားထဲမှ ရယ်မောလိုက်ပြီး လျှပ်စစ်ပန်ကာနှစ်လုံးကို အပေါ်ထပ်သို့ ရွေ့လိုက်သည်။
သူက တီဗွီကိုလည်း ရွေ့လိုက်သည်။
“တစ်လုံးက မင်းတို့နှစ်ယောက်အတွက်၊ တစ်လုံးက ကလေးတွေအတွက်၊ ဒီတော့ တစ်လုံး ကျန်နေသေးတယ်” အမျိုးသမီးကြီးက ဆိုသည်။
“ငါတို့က အိမ်နီးချင်းတွေလေ။ ဒါက ပြန်ရောင်းတာ မဟုတ်ပါဘူး။ အများဆုံးမှ ကူညီလိုက်တာပါပဲ”
“ဒါက ကလေးတွေရဲ့အဘိုးအတွက်လေ။ သူတို့အဘိုးက ကျောင်းမှာ တစ်ယောက်ခန်းလေးနဲ့ နေတာ။ ရာသီဥတုက အတော်လေး ပူတယ်။ ညဘက်နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်အိပ်ဖို့ လျှပ်စစ်ပန်ကာ လိုတယ်” လင်းချင်းဟယ်က ရှင်းပြသည်။
