အခန်း(၃၉၅) - မြို့တော်က သားမက်
ဒီတစ်ခေါက် မာချန်းမင်က တစ်စုံတစ်ဦးနှင့် မိတ်ဆက်ပေးခဲ့သည်။ အလုပ်ရုံငယ်ကို စီမံရန် ကူညီးသော ဒေါ်လေးရှုကိုယ်စား ညွှန်းဆိုပေးခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုလူမှာ ဒေါ်လေးရှု၏ အကြီးဆုံး မြေးမလေးဖြစ်၏။
သူမက ဒီနှစ်ထဲ အသက် ၁၇ နှစ်ပြည့်ပြီဖြစ်ပြီး အိမ်ကိစ္စများ ကူညီရင်း နေထိုင်သည်။ လူကောင်း တစ်ယောက်ဖြစ်ပါသည်။
လင်းချင်းဟယ်က သူမကို မြင်ဖူးသည်။ သူမက သာမန်ပုံစံဟုထင်ရသော်လည်း သွက်သွက်လက်လက်ရှိသော အလုပ်သမား တစ်ယောက်ဖြစ်သည်မှာ သိသာသည်။ လူတွေကို ကြိုဆိုသောအခါ ပြုံးပြလေ့ရှိသည်။
ထို့ကြောင့် ဒေါ်လေးရှုက ဒီကိစ္စကို ထုတ်ပြောသောအခါ လင်းချင်းဟယ်က သူမကို ခေါ်လာကြည့်ခိုင်းခဲ့၏။
ဒေါ်လေးရှု ခင်ပွန်း၏ မျိုးရိုးအမည်က ချန်းဖြစ်သည်။ သူတို့ခေါ်လာသည့် မြေးမလေး၏ အမည်က ချန်းရှန်ရှန်ဖြစ်သည်။
နာမည်က နူးညံ့သည့်အရိပ်အယောင်ပေါ်သော်လည်း လင်းချင်းဟယ်က သူမ၏ လက်ကို ကြည့်လိုက်သည်။ အသားမာများတက်နေသဖြင့် အလုပ်ကြိုးစားသူတစ်ဦးဖြစ်ကြောင်း သိနိုင်ပါသည်။
"သမီးက လူသစ်မို့လို့ လစာက အလုပ်သမားဟောင်းတွေနဲ့တော့ တူမှာမဟုတ်ဘူး။ ဒေါ်လေး သမီးကို တစ်လ ယွမ် ၃၀ ပဲပေးနိုင်ဦးမယ်။ အခုချိန်ကစပြီး သမီးရဲ့စွမ်းရည်အပေါ်မှာပဲ မူတည်တယ်။ အလုပ်ကောင်းကောင်းလုပ်ရင် သေချာပေါက် လစာတိုးပေးခံရမှာပါ။" ဟု လင်းချင်းဟယ်က သူမကို ကြည့်ကာ ပြောလိုက်သည်။
ချန်းရှန်ရှန်က အရပ်သိပ်မရှည်ပါ။ ၅ပေ ၃လက်မ လောက်သာရှိသည်။ သို့သော်လည်း လူမကြောက်တတ်ဘဲ ခေါင်းငြိမ့်ကာ ပြောလိုက်သည်။ "သမီးသိပါတယ်။ ဒီကိုလာတုန်းက အမေပြောလိုက်တယ်။"
သူမအမေက လီယုဖန်ဖြစ်သည်။ သူမ၏ ယောက္ခမ ဒေါ်လေးရှုနှင့် အတူတူရှိနေသူဖြစ်သည်။ တစ်ယောက်က ညဆိုင်းဆင်းပြီး တစ်ယောက်က နေ့ဆိုင်းဆင်းသည်။
လင်းချင်းဟယ်က ကျေနပ်စွာ ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည်။
ထို့ကြောင့် ချန်းရှန်ရှန်အား ကျိုးအာ့နီ၏ အထည်ဆိုင်ဘက်တွင် နေရာချထားပေးလိုက်သည်။
