အခန်း (၃၄၈) - လမ်းမဆိုင်
ကျိုးရှောင်မိန်သည် သူမ၏ သမီးလေးနှစ်ယောက်ကို အောက်ထပ်တွင် ကစားခိုင်းပြီး ကျိုးရှောင်မိန်က အပေါ်ထပ်သို့ တက်ကာ သူ့စတုတ္ထယောင်းမကို ရှာလိုက်သည်။
"ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ၊ စားပြီးပြီလား။" ဟု လင်းချင်းဟယ်က သူမကိုမြင်သောအခါ ပြောလိုက်သည်။
"နောက်မှ နင်နဲ့အတူတူ စားမယ်လေ။" ကျိုးရှောင်မိန်က သူစိမ်းတစ်ယောက်လို မပြုမူပါ။
လင်းချင်းဟယ်က ခေါင်းငြိမ့်ကာ ပြုံးလိုက်ပြီး မေးလိုက်သည်။ "လုပ်ငန်းက ဘယ်လိုနေလဲ။"
စုတာ့လင်းနှင့် ကျိုးရှောင်မိန်တို့က အလွန်အလုပ်ကြိုးစားသည်။ ပေါက်စီဆိုင်က မနက်အစောကြီးမှစဖွင့်ပြီး ညစာစားပြီးချိန် နောက်ပိုင်းမှ ပိတ်ကြသည်။ တစ်နေကုန်နီးပါး ဖွင့်ကြခြင်းဖြစ်၏။
"တော်တော်လေး အဆင်ပြေပါတယ်။" သူမလုပ်ငန်းအကြောင်း ပြောနေစဥ် ကျိုးရှောင်မိန်၏ မျက်နှာပေါ်တွင် အပြုံးတစ်ခု ပေါ်လာသည်။
အောက်တိုဘာလကုန်ပိုင်းသို့ ရောက်နေပြီဖြစ်ပြီး သူတို့မြို့တော်သို့ရောက်လာတာ နှစ်လနီးပါးလောက်ရှိပြီဖြစ်သည်။ ပထမလတုန်းက သူတို့ ယွမ် ၁၀၀ ကျော်ရခဲ့ပြီး သူမနှင့် တာ့လင်းတို့အတွက် စိတ်ငြိမ်ဆေးတစ်လုံးလို ဖြစ်ခဲ့သည်။
ဒီလ ဝင်ငွေက ထိုဘန်းမုန့်ဆိုင်မှာ ဘယ်လောက် အမြတ်အစွန်းကောင်းသလဲ ကျိုးရှောင်မိန်အား သက်သေပြလိုက်သလိုပင်။
စုတာ့လင်းကလည်း လုံ့လဝီရိယရှိသော လူတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ သူသည် ဒီလမှာ သုံးဘီးဆိုင်ကယ်တစ်စီး ဝယ်ခဲ့သည်။ မနက်ပိုင်းတွင် ဆိုင်ကို ကျိုးရှောင်မိန်နှင့် အပ်ခဲ့သည်။ သူ့ယောက္ခမ အမေကျိုးကလည်း မကြာမကြာ ဆိုင်ကို လာကူညီလေ့ရှိသည်။
သူကတော့ သုံးဘီးဆိုင်ကယ်တစ်စီးဖြင့် ဘန်းမုန့်ထွက်ရောင်းသည်။
သူက သန့်ရှင်းသော အဝတ်စအလွှာနှစ်ခုပါသည့် ဖော့ပုံးတစ်ပုံးကို အသုံးပြုသည်။ ထို့နောက် ဘန်းမုန့်များကို ဆီစိမ် စက္ကူများဖြင့် ပတ်ပြီး လုပ်ငန်းစနိုင်ပြီဖြစ်သည်။
