အခန်း (၃၂၁) - နင် လာရာလမ်းအတိုင်း ပြန်သွားပါ
ကျိုးလျှို့နီက ရပ်တန့်သွားပြီး “အစ်ကို လောင်တ အခုအောင်မြင်နေပြီဆိုတော့ ငါ့ကို ညီမအဖြစ် အသိအမှတ်မပြုချင်တော့ဘူးလား။ ငါက တော်တော်ဝေးဝေးက လာခဲ့ရတာ။” ဟု ပြောလိုက်သည်။
“ငါတို့ မင်းကို လာခိုင်းလို့လား။” ကျိုးခိုင်သည် အလွယ်တကူ ပုံသွင်းခံရမည့်သူ မဟုတ်ပေ။ သူမကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး “မင်းတစ်ယောက်တည်း လာတာလား ဒါမှမဟုတ် ဒုတိယဦးလေးနဲ့ ဒုတိယအဒေါ်ရော သိရဲ့လား။” ဟု မေးလိုက်သည်။
“မသိဘူး၊ ညီမ ဒီကို တစ်ယောက်တည်းလာခဲ့တာ။” ဟု ကျိုးလျှို့နီက ပြန်ဖြေသည်။ အကိုဝမ်းကွဲဖြစ်သူ ကျိုးခိုင်သည် စကားပြောရလွယ်ကူသောသူ မဟုတ်တာကို သတိပြုမိတာကြောင့် သူမက “စတုတ္ထဦးလေးနှင့် စတုတ္ထအဒေါ် ဘယ်မှာလဲ” ဟု မေးလိုက်သည်။
“ဆိုင်မှာ” ကျိုးခိုင်က “ငါ အခုပြန်တော့မှာ၊ မင်း ဒီမှာစောင့်နေဦး”
ထမင်းဘူးကိုယူဖို့ အဘိုးဝမ်ရဲ့ နေရာသို့ သွားပြီးနောက် ကျိုးလျှို့နီကို ဆိုင်သို့ ခေါ်ဆောင်လာခဲ့သည်။
“မြို့တော်က နေချင်စရာကောင်းတယ်။ ဘဝက အရမ်း အဆင်ပြေမှာပဲ။ အစ်ကိုလောင်တ၊ နောက်ကျ ညီမလည်း ဒီမှာ ဆက်နေလို့ရမလား။” ဟု ကျိုးလျှို့နီက မေးသည်။
“ဒီကိစ္စကို ငါ ဆုံးဖြတ်လို့ မရဘူး။” ဟု ကျိုးခိုင်က ပြောသည်။
နောက်တော့ စကားသိပ်မပြောဖြစ်တော့ဘဲ ဖက်ထုပ်ဆိုင်ကို ခေါ်သွားသည်။
လင်းချင်းဟယ်သည် အနားယူဖို့ တိုက်ခန်း အဆောက်အဦးဆီသို့ ပြန်သွားခဲ့သည်။ ကျိုးချင်းပိုင်က ဖက်ထုပ်ဆိုင်မှာ ရှိနေသည်။ ကျိုးရွှမ်းနှင့် ကျိုးကွေ့လိုင်တို့သည် အိမ်စာလုပ်ရန် ပြန်သွားကြသည်။
“လျှို့နီလား။” ကျိုးချင်းပိုင်က ကျိုးလျှို့နီကို ကြည့်ပြီး “ဘာဖြစ်လို့ ဒီကို ရောက်နေတာလဲ။” သူသည် ကျိုးလျှို့နီ၏နောက်သို့ လှည့်ကြည့်ကာ အခြားတစ်ယောက်ပါလာမည်ဟု မျှော်လင့်နေသည်။
ဒါပေမယ့် ဘယ်သူမှ မပါပေ။
“လျှို့နီ တစ်ယောက်တည်း ဒီကို လာခဲ့တာ။” ဟု ကျိုးခိုင်က ပြောသည်။
စကားတစ်ခွန်းတည်းဖြင့်ပင် ကျိုးချင်းပိုင်၏ မျက်ခုံးများ ကိုက်လာသည်။
ကျိုးလျှို့နီက မျက်လုံးပြူးသွားပြီး “စတုတ္ထဦးလေး၊ ငါ ဒီရက်ပိုင်း အများကြီး မစားရသေးဘူး၊ ငါ့ တစ်ခုခု သွားစားလို့ရမလား” ဟု မေးလိုက်သည်။
ကျိုးချင်းပိုင်က တခြား ဘာမှမပြောပေ။ သူမ စားဖို့ ဖက်ထုပ်တစ်ပန်းကန်ကို အရင်ချက်ပေးသည်။
ကျိုးလျှို့နီသည် ဇလုံတစ်ခုထဲက ဖက်ထုပ်များကို စားလိုက်သည်။
ဒေါ်လေးမားက ပန်းကန်ဆေးပြီးသွားတော့ ကျိုးခိုင်ကို “ရှောင်ခိုင် ဘာဖြစ်လို့လဲ။” ဟု မေးလိုက်သည်။
“ဒုတိယဦးလေးအိမ်က ဝမ်းကွဲညီမက မိသားစုဝင်တွေကို မပြောဘဲ မြို့တော်ကို တစ်ယောက်တည်း ရောက်လာတာ။” ဟု ကျိုးခိုင်က ဖြေသည်။
အဒေါ်မားက မျက်မှောင်ကြုတ်ပြီး ပြောသည်၊ “ဒီကောင်မလေးက ရဲတင်းလွန်းတယ်။ ဒီလောက် ရှည်လျားတဲ့လမ်းခရီးမှာ ရထားကို တစ်ယောက်တည်း စီးလာတာ၊ နေရာမှားရောက်မှာ မကြောက်ဘူးလား။”
“မကြောက်ပါဘူး ၊ ရထားဘူတာမှာ လက်မှတ်ရောင်းတဲ့ အမျိုးသမီးကို သေချာမေးခဲ့တယ်။” ဟု ကျိုးလျှို့နီက သူမ၏ မန်ဒရင်းဘာသာစကားဖြင့် ပြန်ပြောသည် ။
“ဒါဆို မင်းက ဉာဏ်ကောင်းတာပဲ” ဟု ဒေါ်လေးမားက ပြောသည်။
ကျိုးချင်းပိုင်က မျက်မှောင်ကြုတ်နေသေးသည်။ ဒါပေမယ့် တခြားလူတွေကို ဈေးရောင်းနေရတာကြောင့် ဒီတူမကို မေးဖို့ အချိန်မရှိခဲ့ပေ။
ကျိုးလျှို့နီ ထမင်းစားပြီးတဲ့အခါ သူ့သားအကြီးဆုံးကို “မင်းအမေကို တွေ့ဖို့ ခေါ်သွားလိုက်။”ဟု ကျိုးချင်းပိုင်က ပြောသည်။
“လျှို့နီ၊ သွားချိန်ရောက်ပြီ။” ဟု ကျိုးခိုင်က ပြောသည်။
ကျိုးလျှို့နီသည် ဤစတုတ္ထအဒေါ် လင်းချင်းဟယ်ကို မတွေ့ချင်ပေ။ ဒီစတုတ္ထအဒေါ်က တွက်ချက်ဖို့ တွန်းအားပေးနိုင်သည်။ သူမသည် သူမရဲ့စတုတ္ထဦးလေးနှင့် အတူနေချင်သည်။
“အစ်ကိုလောင်တ၊ ငါ့ရဲ့ စတုတ္ထအဒေါ်ကို နောက်မှ တွေ့မယ်လေ။ ငါ ဒီပန်းကန်တွေကို အရင်ဆေးပါရစေ။” ဟု ကျိုးလျှို့နီက ပြောလိုက်သည်။
“ဒါက လုပ်စရာ မလိုဘူး။ ဖက်ထုပ်ဆိုင်မှာ ပန်းကန်ဆေးဖို့နဲ့ စားပွဲတွေကို သန့်ရှင်းရေးလုပ်ဖို့ ငါတာဝန်ယူထားတယ်။” ဟု အဒေါ်မားက ပြောသည်။
ကျိုးလျှို့နီက တုန်လှုပ်သွားပြီး “ဘာဖြစ်လို့ လုပ်နေရတာလဲ၊ ငါ့အစ်မ အာ့နီ နဲ့ ရှန့်မိန်ကရော။“ ဟု မေးလိုက်သည်။
“သူတို့က တခြားဆိုင်မှာ ရောက်နေတာ။ မင်းရဲ့ စတုတ္ထအဒေါ်ကို တွေ့မှ မေးကြည့်ပေါ့။” ဟု ဒေါ်လေးမားက လက်ကိုဝှေ့ယမ်းပြကာ စကားဆိုသည်။
ကျိုးလျှို့နီကို သူမ စိတ်မ၀င်စားပေ။ ကောင်မလေးက ဆိုင်ထဲဝင်လာကတည်းက သူမရဲ့ မျက်လုံးတွေက မရပ်မနား လှည့်ပတ်နေသည်။ သူမက သူခိုးတစ်ယောက်လို ပြုမူနေတယ်ဆိုရင် အဲ့အရာက ချဲ့ကားပြောဆိုခြင်း မဟုတ်ပေ။
ဒေါ်လေးမားက ဒီလိုမိန်းကလေးမျိုးကို မကြိုက်ပေ။ ကျိုးအာ့နီ၏ သပ်သပ်ရပ်ရပ် သွက်လက်မှုတွေကြောင့် သူမနှင့် တွေ့ဆုံသည့်အခါ စကားများများ ပြောလိုသည်။ ဒီလိုမျိုး မိန်းကလေးနဲ့တော့ စကားစမြည်ပြောဖို့ စိတ်မဝင်စားပေ။
ကျိုးခိုင်က ကျိုးလျှို့နီကို ခေါ်သွားပြီးနောက် ဒေါ်လေးမားက ကျိုးချင်းပိုင်ကို “ဒီကလေးမလေးက ရဲရင့်လွန်းတယ်။ သူ့ဘာသာသူ ဒီကိုလာတာ တစ်ခုခုဖြစ်သွားရင် ဘယ်သူက ဒီတာဝန်ကို ယူနိုင်မှာလဲ။” ဟု ပြောလိုက်သည်။
ဒေါ်လေးမား ပြောသည့်စကားမှာ ကျိုးလျှို့နီကိုတွေ့ပြီးနောက် လင်ချင်းဟီ တွေးမိသည့် ပထမဆုံးအရာဖြစ်သည်။
