အခန်း(၃၉၀) - ကျောက်ကျွင့်
ကျိုးချင်းပိုင်နှင့် လင်းချင်းဟယ်တို့ ပြန်ရောက်ရောက်ချင်း ဆိုင်သို့ ပထမဆုံး လာခဲ့ကြသည်။
ဆိုင်တွင် အဘိုးဝမ်၊ ကျိုးရွှမ်းနှင့် ကျိုးကွေ့လိုင်တို့ ရှိနေကြသည်။ ဒေါ်လေးမာလည်း ရှိနေသည်။ အပြင်ပိုင်းတွင်တော့ အားလုံး သာမန်ပဲဖြစ်ပါသည်။
သို့သော် လင်မယားနှစ်ယောက်သား ပြန်ရောက်လာသည်ကို မြင်သောအခါ ကျိုးရွှမ်းနှင့် ကျိုးကွေ့လိုင်တို့က စိတ်လှုပ်ရှားစွာ မျက်နှာနီရဲလာကြသည်။
လွန်ခဲ့သော ရက်အနည်းငယ်အတွင်း ဖြစ်ပျက်ခဲ့သည့် အရာများကြောင့် ဒီကောင်လေးနှစ်ယောက် ဘာလုပ်ရမှန်းမသိခဲ့ပါ။
သူတို့ ဘယ်လောက်ပဲ တော်သည်၊ ထက်မြက်သည် ဆိုပါစေ အကြီးဖြစ်သော ကျိုးရွှမ်းကပင် အသက် ၁၆ နှစ်သာ ရှိသေးသည်။
"ဒီကင်မရာက ဂျာမနီက တင်သွင်းထားတဲ့ ပစ္စည်းလေ။ နင့်မျက်နှာကို မြင်ယောင်ပြီး ငါ အံကြိတ် ဝယ်လာခဲ့ရတာ။" လင်းချင်းဟယ် ပြန်လာပြီးနောက် သူမ ဘာမှ သတိမထားမိသေးပါ။ သားနှစ်ယောက်ကို မြင်တာနဲ့ သူမက ပြုံးလိုက်ပြီး အိတ်ထဲမှ ကင်မရာကို ထုတ်ပေးလိုက်သည်။
သို့သော် ထိုကင်မရာကပင် ကျိုးကွေ့လိုင်၏ စိတ်အခြေအနေကို မပြောင်းလဲပေးနိုင်ပါ။
ထိုပစ္စည်းက သူ စိတ်ကူးယဥ်ခဲ့ရသော ပစ္စည်း ဖြစ်နေတာတောင် သူ့စိတ်အခြေအနေက မပြောင်းလဲသွားပါ။
"အဖေနဲ့ အမေ ဗိုက်ဆာနေမှာပေါ့။ အရင်ဆုံး ဗိုက်ပြည့်အောင် စားလိုက်ပါဦး။" ကျိုးရွှမ်းက စိတ်အခြေအနေ မကောင်းပေမယ့် သူ့အဖေတို့အတွက် ဖက်ထုပ်နှစ်ပန်းကန် ချက်ထားပြီးဖြစ်သည်။
ကျိုးချင်းပိုင်နှင့် လင်းချင်းဟယ်တို့သည် စားသောက်ရန် ရောက်လာကြသည်။
သူတို့ ကလေးတွေ၊ အဘိုးဝမ်နှင့် ဒေါ်လေးမာတို့ တစ်ခုခု ထူးဆန်းနေသည်ကို သတိထားမိသွားကြသည်။ ဆိုင်ကတော့ ပုံမှန်အတိုင်း ဖွင့်ထားသည် ဖြစ်သဖြင့် ပြဿနာ ကြီးကြီးမားမားတော့ မဟုတ်လောက်ပါ။
