အခန်း (၂၆၆) – ပြန်လည်ကုစားခြင်းသင်ခန်းစာများ
လောင်အာ့နှင့် လောင်စန်းတို့ အိမ်ပြန်ရောက်သည်နှင့် မိခင်ဖြစ်သူကို တွေ့လိုက်ရသောကြောင့် ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက်စလုံး လုံးဝ အံ့အားသင့်သွားကြသည်။
“အမေ၊ အမေ ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး ပြန်ရောက်နေတာလဲ။” ဟု လောင်အာ့က ပျော်ရွှင်စွာ မေးလိုက်သည်။
“သားက အမေ နောက်ကျမှ ပြန်ရောက်မယ်လို့ ထင်နေတာ။” လောင်စန်းသည်လည်း ပြောလိုက်သည်။
လင်းချင်းဟယ်သည် သူမရဲ့ ကောင်စုတ်လေး နှစ်ကောင်ကို မတွေ့ရတာ တစ်နှစ်ခွဲနီးပါးရှိပြီဖြစ်ပြီး သူတို့နှစ်ဦး ကြီးပြင်းလာတာကို တွေ့ရတော့ သူမသည် သဘာဝအတိုင်း ပျော်ရွှင်နေမိသည်။
“အခု နွေရာသီ အားလပ်ရက်ရလို့ အမေ အိမ်ပြန်လာတာ။ နွေစပါးရိတ်သိမ်းချိန်မှာ အရမ်းအလုပ်များတယ်၊ ဒါကြောင့် ငါ နင်တို့အတွက် ထမင်းချက်ပေးဖို့ အိမ်ပြန်လာခဲ့တာ။ ငါ နင်တို့ကို ကျန်းမာဝဖြိုးနေအောင် ပြုစုစောင့်ရှောက်ထားခဲ့ရတာ၊ နင်တို့ပိန်သွားရင် ငါ့ကြိုးစားအားထုတ်မှုတွေ အကုန်အလကား ဖြစ်ကုန်လိမ့်မယ်၊ ဒါမျိုးကို ငါ လုံးဝ ခွင့်မပြုနိုင်ဘူး။” ဟု လင်းချင်းဟယ်က ပြုံးပြုံးလေး ပြောလိုက်သည်။
လောင်အာ့နှင့် လောင်စန်းတို့ တခစ်ခစ် ရယ်မောလိုက်ကြသည်။
“နင်တို့တွေ ဗိုက်ဆာနေကြပြီမလား၊ နင်တို့ဗိုက်တွေကို ဖြည့်တင်းဖို့ မုန့်နှစ်ထုပ် ယူသွားချေ။” ဟု လင်းချင်းဟယ်က ပြောသည်။
လင်းချင်းဟယ်သည် သူမမှာ နေရာလွတ်တစ်ခု ရှိသောကြောင့် သူမ ပြန်လာသည့်အခါမှာ ပစ္စည်းအချို့ ပြန်ယူဆောင်လာခဲ့သည်။ မြို့တော်မှ ဒေသထွက် အထူးအစားအစာအချို့ ပါရှိသော်လည်း ရာသီဥတုမှာ အလွန်ပူပြင်းသောကြောင့် ပီကင်းဘဲကင်များကို မထုတ်ယူဝံ့ပေ။ သူမရဲ့ နေရာလွတ်မှာ အနည်းငယ် ရှိသည်။ ထိုဘဲကင်တွေကို သူမ ကျိုးချင်းပိုင်အတွက် ညစာအဖြစ် သိမ်းထားလိုက်သည်။
လင်းချင်းဟယ်သည် သူမရဲ့ အမျိုးသားကို အလွန်အမင်း အလိုလိုက် အကြိုက်ဆောင်နေမိမှန်းကိုပင် သတိမပြုပဲ ဟင်းရွက်ချဥ်နှင့် ငါးရှဥ့်တို့ကို စတင်ချက်ပြုတ်ခဲ့သည်။
