အခန်း (၃၃၁) – တောင်ပိုင်းမှ ရရှိသော အမြတ်အစွန်း
ကျိုးရွှမ်းတစ်ယောက် ဝူနီနှင့် ကျိုးယန်တို့ကို ခေါ်လာတဲ့အချိန် လင်းချင်းဟယ်နှင့် ကျိုးချင်းပိုင်တို့က အထည်ဆိုင်အတွက် နွေရာသီအထည်များကိုပင် စုထားပြီးပြီဖြစ်သည်။
ဖက်ထုပ်ဆိုင်အတွက်ကတော့ ဘာမှစိုးရိမ်စရာမရှိပါ။ ဂျုံမှုန့်၊ ဝက်သားတွေနှင့် အခြားလိုအပ်သည့်အရာများအတွက် ပုံမှန်ရောင်းချပေးသူတွေ ရှိပါသည်။ အကယ်၍ ပစ္စည်းများ ကုန်သွားခဲ့လျှင် ကျိုးရွှမ်းက သူတို့ကို အကြောင်းကြားလိုက်သည်နှင့် ပစ္စည်းများကို ပို့ပေးကြမှာဖြစ်သည်။
ဒါနဲ့ ဒီနေ့မှာ လင်းချင်းဟယ်က “ မနက်ဖြန်ကျ မင်းအဖေနဲ့ငါ ခရီးထွက်ရမယ်။ ဒီတစ်ခေါက် ခရီးမှာ မင်းအတွက် ကောင်းတဲ့ ပစ္စည်းတွေ ယူလာပေးမယ်။ ဆိုင်ကိုသာ ကောင်းကောင်း ကြည့်ထား” ဟု ကြေညာလိုက်သည်။
ကျိုးဝူနီက “စတုတ္ထဒေါ်လေးတို့က ဘယ်ကိုသွားကြမှာလဲ” ဟု စိတ်ဝင်တစား မေးလိုက်သည်။
လင်းချင်းဟယ်က “တောင်ပိုင်းဘက် ခြေဦးတည့်ရာပေါ့ကွယ်” ဟု ပြောလိုက်သည်။
“အမေ ကျွန်တော်ရော လိုက်လို့မရဘူးလား။ ကျွန်တော် ဒီအရွယ်တောင် ရောက်နေပြီ။ အမေ ကျွန်တော့်အတွက် စိတ်ပူစရာမလိုတော့ဘူး။ တကယ်လို့ ကျွန်တော်သွားရမယ်ဆိုရင်တောင် အဆင်ပြေမှာပါ။” ဟု ကျိုးကွေ့လိုင်က ပြောလိုက်သည်။
ဒီပြဿနာကောင်လေး အသက် ၁၃ နှစ်ပင်ရှိသေးသော်လည်း အရပ် ၅ပေ ၅လက်မလောက် ရှိနေပြီဖြစ်သည်။ ပြီးတော့ ဉာဏ်ကလည်း တော်တော်ထက်သူဖြစ်သည်။ ဒါပေမဲ့ သေချာသည်ကတော့ သူသည် ပိုက်ဆံသာရလျှင် တောင်ပိုင်းကို တကယ်သွားရဲလိမ့်မည်။
ဒါပေမယ့် လင်းချင်းဟယ်က သူ့ကို လိုက်ပါခွင့်မပြုပေ။ “မင်း အိမ်မှာပဲ နေရမယ်။ မင်း အစ်ကိုကြီးရဲ့ အသက်အရွယ်လောက်ရောက်ရင် မင်း ဘယ်နေရာသွားသွား ငါမင်းကို တားမှာမဟုတ်ဘူး။”
အဲ့ဒီကောင်စုတ်လေးက သူမရဲ့ ပြောစကားကို နားမထောင်ချင်တဲ့ပုံကို မြင်ရတော့ လင်းချင်းဟယ်တစ်ယောက် သက်ပြင်းချမိသည်၊ “မင်းကို ခက်ခက်ခဲခဲနဲ့ ဒီလိုကြီးပြင်းလာအောင် ပျိုးထောင်ပြီး အခုတော့ မင်းကို နည်းနည်းလောက်တောင် ဆုံးမလို့ မရတော့ဘူးပေါ့လေ။ ငါ မင်းအဖေနဲ့ အပြင်ထွက်ပြီး လျှောက်လည်ပတ်ချင်တယ်။ ငါ့အသက်ရဲ့ တစ်ဝက်လောက်ကို အလုပ်တွေပဲ ကြိုးစားလုပ်ကိုင်ပြီး နေခဲ့ရတာ၊ အခုမှ အေးအေးချမ်းချမ်း နေနိုင်တာလေ။ ဒါကိုတောင် မင်းက ငါတို့ကို ခွင့်မပြုနိုင်ဘူးလား။ ဒီအမေကြီးရဲ့ နှလုံးသား....”
