အခန်း (၃၀၄) – မြို့တော်ကလူနှင့် လက်ထပ်မည်။
လင်းချင်းဟယ်သည် ဒီတူမအပေါ် ယဥ်ကျေးနေမှာ မဟုတ်ပေ။ သူမသည် တံခါးကနေဖြတ်ပြီး အိမ်ထဲကို ဝင်လာတာတောင် အသံမပြုဘူး။ သူမက ရိုးရိုးစင်းစင်း ပြောလိုက်သည်၊ “ယန်ယန်နဲ့ ဝူနီက မြို့တော်ကို စာလေ့လာဖို့ လိုက်လာခဲ့မှာ။ နင်ကတော့ ဘာလုပ်ဖို့ လိုက်လာမှာလဲ။”
“ငါ့စတုတ္ထဦးလေးက ဖက်ထုပ်ဆိုင်ဖွင့်ထားတယ် မဟုတ်လား။ ငါ ဖက်ထုပ်ဆိုင်မှ ကူညီလုပ်ကိုင်ပေးမှာပေါ့။ ငါ့အဖွားလည်း ဒါကို သဘောတူတယ်။” ဟု ကျိုးလျှို့နီက ပြောသည်။
လင်းချင်းဟယ်က ထိုစကားကို ကြားသောအခါ ရယ်မောလိုက်သည်။ သူမက ကျိုးလျှို့နီကိုကြည့်ပြီး “ဒါက နင့်စတုတ္ထဦးလေးရဲ့ဆိုင်ပဲ၊ နင်က ဘာဖြစ်လို့ နင့်အဖွားကို မေးရတာလဲ။ နင့်အဖွားက ငါတို့မိသားစုအရေးကိစ္စကို ဘယ်တော့မှ ဝင်မစွက်ဖက်ဘူး။” ဟု ပြောလိုက်သည်။
ကျိုးလျှို့နီက သူမရဲ့အဖွားနာမည်ကိုသုံးပြီး သူမကို ဖိနှိပ်ချင်သည်။ သူမရဲ့ အတွေးသည် လုံးဝ မသန့်ရှင်းဘူး။
အမေကျိုးက ကျိုးလျှို့နီကို မနေနိုင်ပဲ ဝင်ပြောမိသည်၊ “ဘယ်တုန်းက ငါ သဘောတူလိုက်မိလို့လဲ။”
“အဖွား၊ အဖွားပဲ သမီးကိုယ်စား စတုတ္ထဦးလေးနဲ့ စတုတ္ထဒေါ်လေးကို ပြောပေးမယ်လို့ ပြောခဲ့တာ မဟုတ်ဘူးလား။” ကျိုးလျှို့နီသည် အလွန်အရေထူပြီး ဤကဲ့သို့ သူမက မရှက်မကြောက် ပြောလိုက်သည်။
“နင့်ကိုယ်စား ပြောပေးမယ်လို့ အမေက သဘောမတူဘူးတဲ့။ နင်က စကားကို လှည့်ပတ်ပြောနေတာပဲ။” လင်းချင်းဟယ်က သူမကို ကြည့်ပြီး ပြောလိုက်သည်။
“စတုတ္ထဒေါ်လေး၊ နင် သူတို့ကျ လိုက်ခွင့်ပေးတယ်၊ ဒါပေမယ့် ငါကိုကျ နင် လိုက်ခွင့်မပေးဘူး။ နင်က ငါတို့မိသားစုကို နှိမ့်ချနေတာလား။” ဟု ကျိုးလျှို့နီက ဆက်ပြောသည်။
“ငါက နင်တို့မိသားစုကို နှိမ့်ချလားဆိုတာ နင့်အမေကို နင်ပြန်မေးကြည့်လိုက်လေ။” လင်းချင်းဟယ်က သူမကို အရေးအရာလုပ်ပြောဖို့ စိတ်မဝင်စားဘဲ “ယန်ယန်နဲ့ ဝူနီတို့ စာလေ့လာဖို့ ကျန်သေးတာမို့ နင်ပြန်လို့ရပြီ။”
