အခန်း(၃၂၃) - ဝါးခြမ်းပြားစာ
စိတ်ရူးပေါက်ကာ မြို့ပေါ်တက်သွားသော သူ့မြေးမကို ပြန်ပို့ဖို့အတွက် သူ့မြေးအတန်းတွေ ဘယ်လောက်တောင် လွတ်သွားလိုက်မည်လဲ။
ထိုသို့တွေးမိရုံနဲ့တင် အမေကျိုးတစ်ယောက် ဒေါသတွေ ပေါက်ကွဲထွက်လုနီး ဖြစ်သွားသည်။
ကျိုးအိမ်ဟောင်းတွင် ဆက်မနေကြတော့ဘဲ အဖေကျိုးနှင့် အမေကျိုးတို့ သူတို့၏မြေးနှင့် အတူ အိမ်သို့ပြန်ခဲ့ကြတော့သည်။
လမ်းတစ်လျှောက်တွင်လည်း လူတွေအများကြီးနှင့် ဆုံခဲ့ကြသည်။
"အိုး လောင်တ အရပ်ကြီးရှည်လာပြန်ပါကောလား" ဟု အမျိုးသမီးချိုင်က တောက်ပသော မျက်လုံးများဖြင့် ပြောလိုက်သည်။
သူမ ကျိုးခိုင်ကို ကြည့်သည့်အကြည့်များက တောက်ပလွန်းလှသည်။ သူသာ သူမ၏ မြေးကလေးဖြစ်ပါက ပျော်လွန်း၍ ညဘက်အိပ်ပျော်နိုင်မည်ပင် မထင်ပါ။
ကျိုးခိုင်က ပြုံးကာ နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။ လမ်းတွေတွေ့သမျှ လူတိုင်းကို သူ နှုတ်ဆက်ဂါဝရပြုသည်။ မကြာခင် တစ်ရွာလုံးကို သတင်းပြန့်နှံ့သွား၏။
မြို့တော်သို့ ခိုးတက်သွားသော ကျိုးလျှို့နီကို ပြန်ပို့ဖို့အတွက် ကျိုးခိုင်က ကျောင်းတော်မှ တကူးတက ခွင့်ယူခဲ့ရသည်ဖြစ်ကြောင်း သိရှိသွားခဲ့ကြည်။
အပြင်လူများရဲ့ ပြောစကားကို ကျိုးခိုင်စိတ်ထဲ မထားပါ။ သူ ပြန်ရောက်လာသောအခါ ရေချိုးဖို့ အလျင်အမြန် ပြင်ဆင်သည်။ ရေက အနည်းငယ် အေးနေသော်လည်း သူ ဂရုမစိုက်ပါ။
ရေလည်းချိုးပြီး အဝတ်အစားများလည်း လဲပီးနောက် သူ သက်တောင့်သက်သာရှိသွားသည်။
"လောင်တ မြန်မြန်လာ။ ခေါက်ဆွဲတစ်ပန်းကန် လာစားလိုက်ပါဦး။" ဟု အမေကျိုးက ခေါက်ဆွဲပန်းကန်ကြီးတစ်လုံးကို ကိုင်လျက် ခေါ်လိုက်သည်။
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ် အဘွား" ကျိုးခိုင်လည်း ဟန်လုပ်မနေတော့ဘဲ ထိုင်ကာ စားသုံးတော့သည်။
အမေကျိုးက သူမမြေးကို ချစ်မြတ်နိုးစွာ ကြည့်ရင်း ပြောလိုက်သည်။ "မြေးအတွက် ခရီးက အရမ်းကြမ်းတမ်းမှာပဲ။ လျှို့နီ မသာမလေး သူ ဒီလောက်ထိ ရဲတင်းမယ်လို့ အဘွားတစ်ခါမှ မထင်ဖူးဘူး"
