အခန်း(၃၄၉) - အတူတူရှိချိန်
ကျိုးရှောင်မိန်သည် လမ်းဘေးစျေးရောင်းသူအဖြစ် လုပ်ငန်းစခဲ့သည်။
သူမက ရတာနှင့် ကျေနပ်တတ်သည်။ သူမ၏ အထည်အားလုံး နေ့တိုင်း ရောင်းထွက်မည် မဟုတ်ပါ။ တစ်ခါတစ်ရံ အများကြီး ရောင်းရပြီး တစ်ခါတစ်လေတော့ အနည်းငယ်သာ ရောင်းရသည်။ သူမ ငွေပြား အနည်းငယ် သို့မဟုတ် ယွမ် ၁ ယွမ်လောက် ရလျှင်ပင် သူမ နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း ကျေနပ်မိသည်။
ဟူကျစ်နှင့် ကျိုးအာ့နီတို့က ညတိုင်း ညနေအတန်းကို စာသွားသင်လေ့ရှိသည်။
နှိုင်းယှဥ်ကြည့်ရလျှင် ရှုရှန့်မိန်က အလွန်အားနေပါသည်။ နေ့တိုင်း သူမ၏ အဘိုးအဘွားများ၏ အိမ်သို့လာကာ တီဗီကြည့်လေ့ရှိသည်။
"အဘွား လမ်းပေါ်မှာ အဲ့ဒီအထည်တွေကို ရောင်းရင် ဒေါ်လေး(ရှောင်မိန်)က ပိုက်ဆံ ဘယ်လောက်ရလဲဟင်။" ဟု ရှုရှန့်မိန်က မေးလိုက်သည်။
"၁ ယွမ်လောက်ပါပဲ။" သူမ သမီးလေး နေ့တိုင်း ပြောသည်ကို ကြားဖူးသဖြင့် အမေကျိုးက သိနေသည်။
စတုတ္ထချွေးမက ယောင်းမဖြစ်သူရှောင်မိန်ကို ဘယ်လို ဂရုစိုက်ရမလဲသိသည်ဟု သူမ ခံစားမိနေတုန်းပင်။ ဒီဝင်ငွေက အရမ်းလည်းမများ အရမ်းလည်းမနည်းပေ။ တစ်ရက်ကို ၁ ယွမ်ရလျှင်တောင် တစ်လဆိုလျှင် ယွမ် ၃၀ ရနေလေပြီ။
ဒါလည်း ဝင်ငွေပဲလေ။
"အဘွား တကယ်ပဲ သမီးအစ်ကိုကို လာခွင့်ပေးလို့ မရဘူးလား။ သူက ဆိုင်မှာ အလုပ်မလုပ်ရရင်တောင် ဒေါ်လေး(ရှောင်မိန်)လို အထည်တွေ ရောင်းရရင် အဆင်ပြေပါတယ်။" ဟု ရှုရှန့်မိန်က ပြောလိုက်သည်။
အမေကျိုးက ပြောလိုက်သည်။ "မကောင်းတဲ့ အစီအစဥ်တော့မဟုတ်ပါဘူး၊ ဒါပေမယ့် နင့်အစ်ကို လာလို့ရမရကို အဘွားကို မမေးနဲ့လေ၊ အဘွား ဘာမှပြောလို့မရဘူး။ နင့်ဒေါ်လေးကို သွားမေးချေ။" ထို့နောက် ဆက်ပြောသည်။ "ဟုတ်သားပဲ။ အာ့နီနဲ့ ဟူကျစ်တို့ နှစ်ယောက်စလုံး ညနေပိုင်းအတန်းတွေ ကိုယ်စီတက်နေကြတာကို နင်က ဘာဖြစ်လို့ မသွားတာလဲ ရှန့်မိန်"
