အခန်း (၂၄၉) - လုံလောက်စွာ အနားယူရဲ့လား
ဒီအချိန်မှာ အဖေကျိုးနှင့် အမေကျိုးက အနားယူနေပြီ ဖြစ်သည်။
သူတို့က မိသားစုဝင်များဖြစ်ကာ ဘာမှပြောဖို့ မလိုပေ။
လင်းချင်းဟယ်က ပစ္စည်းများကို သိမ်းဆည်းရန် အင်အားမရှိတော့တာကြောင့် ဒါတွေကို ကိုင်တွယ်ဖြေရှင်းဖို့ သူမသားတွေထံ အပ်ခဲ့သည်။
သူမက ကျိုးချင်းပိုင်နှင့် အခန်းထဲကို ချက်ချင်း တန်းဝင်လိုက်သည်။ အခန်းထဲတွင် အနွေးခုတင်က တောက်လောင်နေပြီဖြစ်သည်။ အလွန်နွေးပြီး သက်သောင့်သက်သာ ရှိသည်။
လင်းချင်းဟယ်က အဝတ်အစားများကို ချွတ်လိုက်ပြီးနောက် အနွေးခုတင်ပေါ်သို့ တက်ကာ လဲလျောင်းလိုက်တော့သည်။
ကျိုးချင်းပိုင်က သူမကို စတင်နှိပ်ပေးလာသည်။ လင်းချင်းဟယ်က သက်သောင့်သက်သာရှိစွာ ညည်းညူလိုက်ပြီး ပြောသည်။
“ကျွန်မ တစ်လျှောက်လုံး ပြန်လာခဲ့တာ အလကားတော့ မဟုတ်ဘူးပဲ။ အနည်းဆုံးတော့ ရှင် ထောက်ထားညှာတာသေးတယ်”
ကျိုးချင်းပိုင်က ခပ်ဖွဖွ ရယ်ပြီး ပြောသည်။ “ခဏနေရင် ရေချိုးပြီး စောစောအိပ်”
“အမ်း” လင်းချင်းဟယ်က အမှန်ပင် မောပန်းနေပြီဖြစ်သည်။ သူမက ရထားအိပ်ခန်းတွဲကို ဝယ်ခဲ့သည့်တိုင် သူမသည် ရက်အနည်းငယ်လောက် သက်သောင့်သက်သာ မရှိခဲ့ပေ။
လောင်အာ့က ရေကို မြန်မြန် ကျိုလိုက်သည်။ အိမ်တွင် ရေပုံးကြီးနှစ်ပုံးရှိ၏။ တစ်ပုံးမှာ ကျိုးချင်းပိုင်နှင့် လင်းချင်းဟယ်အတွက်ဖြစ်ကာ ကျန်တစ်ခုက ကလေးများအတွက်ဖြစ်သည်။
ယင်းတို့ကို မရောထွေးပေ။
လင်းချင်းဟယ်က မတုံ့ဆိုင်းနေတော့ဘဲ သက်သောင့်သက်သာ ရေချိုးလိုက်သည်။ ကျိုးချင်းပိုင်က သူမကို ကျောတိုက်ပေးသည်။
လင်မယားစုံတွဲက အချင်းချင်း မတွေ့ရတာ ကြာနေသည့်တိုင် လင်းချင်းဟယ်က ဘာခံစားချက်မှ မရှိနေပေ။ ကျိုးချင်းပိုင်က သူ့ဇနီးအတွက် ရင်နာနေပြီး ဘာမှမတွေးနိုင်ချေ။
