အခန်း(၃၉၈) - ဝမ်ယွမ်၏ အတွေးများ
နောက်ပိုင်း သူတို့ထံမှ အကူအညီ ရလိုရငြားဟူသော မျှော်လင့်ချက်ဖြင့်သာ ကျောက်ကျွင့်က အမေကျိုးတို့အိမ်ကို ပြန်ရောက်လာခဲ့သည်။
သူပြန်လာသည်ကို မြင်သောအခါ ရှုရှန့်မိန်က ဝမ်းသာအားရနဲ့ ကျေးဇူးတင်တဲ့ အကြည့်တွေနဲ့ လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ ကျောက်ကျွင့်က သူ တစ်ထစ်တော့ လျှော့ပေးရမည်ဟု ခံစားမိကာ အဖေကျိုးနှင့်အမေကျိုးတို့နှင့်အတူ ခေတ္တနေလိုက်ပြီးနောက် လင်မယားနှစ်ယောက်သား ပြန်သွားကြသည်။
"သူ့ကိုယ်သူ ဘာကောင်ထင်နေလဲ မသိဘူး။ ငါတို့က သူ့ကို လာစေချင်တယ်လို့များ ထင်နေလား မသိပါဘူး။" ဟု အမေကျိုးသည် မနေနိုင်ဘဲ ပွစိပွစိ ပြောလိုက်သည်။
ဒီလိုကိစ္စများတွင် တစ်ခါမှ ဝင်မပါဖူးသော အဖေကျိုးပင် မျက်မှောင် အနည်းငယ် ကြုတ်နေသည်။ သူလည်း ဒီမြေးသားမက်ကို သဘောမကျလှပါ။
အမြင်ကောင်းသူတိုင်း သူ့မြေးမက သားမက်ဖြစ်သူကို မျက်နှာလိုမျက်နှာရ ဖားနေသည်ဖြစ်ကြောင်း မြင်နိုင်သည်။ သူမ၏ အဘိုးတစ်ယောက်အနေဖြင့် ဒီလိုမြင်နေရတာ နေလို့ထိုင်လို့ ကောင်းပါဦးမလား။
သို့သော်လည်း ယခုအချိန်မှတော့ ဘာလုပ်နိုင်တော့မည်နည်း။ ယခု မင်္ဂလာပင်ဆောင်ပြီးသွားပြီဖြစ်သည်။ အားလုံးက ကိုယ့်ကံကြမ္မာနှင့် ကိုယ်ပင်။
လင်းချင်းဟယ်သည် ကျောက်ကျွင့်နှင့် ရှုရှန့်မိန်တို့ လာလည်သွားသည့်အကြောင်းကို သိသည်။ ကျိုးရွှမ်းထံမှ ကြားခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။
"သူတို့ နောက်ပိုင်းကျ ပိုက်ဆံတွေ ဘာတွေ ချေးလာရင် စဥ်းစားနေစရာမလိုဘူး။ ပြောစရာရှိတာ အပြတ်သာပြောလိုက် နားလည်လား။" ဟု လင်းချင်းဟယ်က ကျိုးချင်းပိုင်ကို ပြောလိုက်သည်။
"ကျောက်မိသားစုက ချမ်းသာပါတယ်။" ကျိုးချင်းပိုင်က ခေါင်းခါလိုက်သည်။
ကျောက်မိသားစုက တကယ်ပဲ ချမ်းသာပါသည်။ အဖေကျောက်သည် စက်ရုံမန်နေဂျာတစ်ဦး ဖြစ်သည်။ သူ့လစာက ယွမ် ၁၀၀ ကျော်ရှိသည်ဟု ဆိုနိုင်သည်။ အမေကျောက်သည် ထိုနေရာတွင် ဒါရိုက်တာတစ်ယောက် ဖြစ်ပြီး သူမ၏ လစာကလည်း အလွန်များပြားပါသည်။ အားလုံးက အလုပ်ကိုယ်စီ ရှိကြသည်။ ကျောက်မိသားစု၏ အခြေအနေက တကယ်ပဲ ကောင်းမွန်သည်ဟု ဆိုနိုင်ပါသည်။
