အခန်း (၂၁၈) – ကောင်းချီး
“အတော်လေး ကောင်းပါတယ်။ ကလေးမလေးက အရမ်းကြိုးစားတယ်။” လင်းချင်းဟယ်က ချိုင်ရှောင်ချာ့ကို အမှန်ပင် သိသည်။
“သူမက သိပ်မငယ်ပါဘူး။ လောင်တက အရွယ်ရောက်တာ မြန်တယ်။ နှစ်အနည်းငယ်လောက်ကြာရင် သူ ဇနီးတစ်ယောက်နဲ့ လက်ထပ်နိုင်လိမ့်မယ်။” အမျိုးသမီးချိုင်က စနောက်ကျီစယ်ကာ ပြောသည်။
အဓိပ္ပါယ်က အလွန်သိသာသည်။
“သူက ၁၁နှစ်ပဲ ရှိသေးတာဆိုတော့ ကလေးပဲ ရှိသေးတယ်။ ဇနီးတစ်ယောက်နဲ့ လက်ထပ်နိုင်လိမ့်မယ်လို့ ပြောဖို့က အရမ်းစောသေးတယ်။” ဒါကိုကြားတော့ လင်းချင်းဟယ်က သူမစိတ်ကို နားလည်သွားသည်။ သူမက ခပ်ယဲ့ယဲ့သာ ပြုံးလိုက်မိသည်။
အမျိုးသမီးချိုင်သည် လင်းချင်းဟယ်က ဒါကို သဘောတူတာလား မတူဘူးလား ဆိုတာကို မပြောနိုင်သဖြင့် ဆက်ပြောခဲ့သည်၊ “လောင်တအမေ၊ နင် ငါ့ရှောင်ချာ့လေးကို ဘယ်လိုထင်လဲ။”
“ရှောင်ချာ့က ကောင်းပါတယ်။ ဒါပေမယ့်၊ အန်တီ ဒါကို အလျင်စလို မလုပ်ပါနဲ့။ ကလေးတွေနဲ့ မြေးတွေမှာ သူတို့ ကိုယ်ပိုင်အခွင့်အလမ်း ရှိတာမို့ ဒါကို စိတ်မပူပါနဲ့။” လင်းချင်းဟယ်က ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင် ပြန်ဖြေသည်။
“ဒါတော့ မဖြစ်နိုင်ဘူး။ မိဘတွေက သူတို့ကောင်းကောင်းနေနိုင်ဖို့ သူတို့ကို ရွေးချယ်ပေးတာလေ။” အမျိုးသမီးချိုင်က ပြောသည်။
“အိမ်ထောင်ပြုရင် သူတို့က ကျွန်မတို့မိဘတွေနဲ့ နေရတာ မဟုတ်ဘူး။ သူတို့အချင်းချင်းပဲ အတူနေရမှာ။ ဒါ့ကြောင့် ကလေးတွေကို သူတို့ဘာသာ ဆုံးဖြတ်ခိုင်းတာ ပိုကောင်းလိမ့်မယ်။ ဟိုးအရင်ကလို ကျွန်မ သူတို့ကို မိဘတွေ စီစဥ်ပေးလို့ လက်ထပ်ရတဲ့ အိမ်ထောင်ရေးမျိုး လုပ်ပေးမှာ မဟုတ်ဘူး။” လင်းချင်းဟယ်က ပြောသည်။
အမျိုးသမီးချိုင်သည် လင်းချင်းဟယ်က လောင်တကို သူ့ဇနီးသည်အား သူ့ဘာသာ ရှာခွင့်ပေးလိမ့်မည်ဟု လုံးဝ မထင်ထားခဲ့ပေ။ လင်းချင်းဟယ်က ထိုအကြောင်းကို မပြောချင်မှန်းကို သူမ ခံစားမိတာကြောင့် ထိုစကားခေါင်းစဥ်အား ရပ်တန့်လိုက်သည်။
