အခန်း (၂၁၉) – အသားကျင်းတစ်ရာ
စုတာ့လင်းနှင့် ကျိုးရှောင်မိန်တို့အိမ်မှာ နေ့လည်စာ စားပြီးနောက် လင်းချင်းဟယ်သည် ကလေးတွေကို ရုပ်ရှင်လိုက်ပြခဲ့သည်။
စုချန်နှင့် စုရွှင်းလေးတို့က အရမ်းပျော်ရွှင်နေပြီး တွန့်ဆုတ်ခြင်းမရှိပဲ ထွက်သွားတာကို မြင်တော့ စုတာ့လင်းက မှတ်ချက်ချသည်၊ “ကလေးတွေက သူတို့ရဲ့စတုတ္တဒေါ်လေးနဲ့ အရမ်းရင်းနှီးတာပဲ။”
“ဒါက ဖြစ်သင့်တယ်လေ၊ စတုတ္ထယောင်းမက သူတို့ကို ကောင်းကောင်းဆက်ဆံတာကိုး။” ကျိုးရှောင်မိန်က ပြန်ဖြေသည်။
စုတာ့လင်းက ပြုံးပြီး ပြောသည်၊ “စတုတ္ထမရီးက တကယ်ကောင်းတယ်။ သူက ကိုယ်တို့ကလေးတွေကို လောင်တတို့ညီအစ်ကိုတွေနဲ့ အတူတူပဲ ဆက်ဆံပေးတယ် ဆိုတာ ကိုယ် မြင်ပါတယ်။”
“ကျွန်မရဲ့ စတုတ္ထယောင်းမက အဲ့လိုလူမျိုးပဲ။ သူမသာ ကူညီစောင့်ကြည့်ပေးဖို့ မလုပ်နိုင်ရင် လက်ခံသဘောတူပြီး သူတို့ကို ပြုစုပေးမှာ မဟုတ်ဘူး။ သူမက ဦးစားပေး ဆက်ဆံတာမျိုး မလုပ်တတ်ဘူး။” ကျိုးရှောင်မိန်က ပြောသည်။
စုတာ့လင်းက ပြုံးရယ်ရင်း ဒါကို သူ့စိတ်ထဲမှာ မှတ်ထားသည်။ မဟုတ်ရင် သူ့တူလေး လောင်တကို သူတို့အိမ်မှာနေပြီး ကျောင်းလာတက်ဖို့ ဆန္ဒ ဘယ်ရှိပါ့မလဲ။
ထုံးစံအတိုင်း သူက နည်းနည်းလောက်ပဲဖြစ်ဖြစ် ပြန်ပေးဆပ်ချင်သည်။
ဆွေမျိုးများကြားတွင် ဒီလိုကိစ္စမျိုးကို မျက်စိစုံမှိတ် တောင်းဆိုခြင်း သို့မဟုတ် မျက်စိစုံမှိတ် ပေးတာမျိုးလို့ မခေါ်နိုင်ပေ။ ဒါက အမြဲတမ်း အပြန်အလှန် ရှိတာပဲ ဖြစ်သည်။
လင်းချင်းဟယ်က ဒါမျိုးကို ဂရုမစိုက်ဘူး။ သူမသည် ကလေးတွေကို တစ်နေကုန် ပျော်ရွှင်စွာ လျှောက်လည်ဖို့ လိုက်ပို့ပေးခဲ့သည်။ သူတို့က ရုပ်ရှင်ကြည့်တယ်၊ ထန်ဟူလုတွေ ဝယ်စားတယ်၊ ထို့နောက် အိမ်ကို ဖရဲသီးတစ်လုံးပါ ပြန်ဝယ်လာခဲ့သည်။
အမေကျိုးက ဒီနေ့ သူမသမီးငယ်လေးဆီ ကလေးတွေကို ခေါ်သွားတာကို သိတော့ “ရှောင်မိန် ဘယ်လိုနေလဲ” လို့ မေးမြန်းခဲ့သည်။
