အခန်း (၃၈၂) - စျေးမကြီးပါဘူး။
လင်းချင်းဟယ်သည် ယခင်က အလွန်ဖြောင့်မတ်လွန်းသော သူမ၏ မိသားစု ချင်းပိုင်ကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်မိသည်။ သူသည် ယခုထိ ဖြောင့်မတ်နေသေးသော်ငြားလည်း သူသည် ယခုအခါ အလွန် လိုက်လျောညီထွေ ရှိလာခဲ့သည်။
အထူးသဖြင့် စီးပွားရေးနဲ့ပတ်သက်ရင် သူမ ပါဝင်စရာ မလိုဘဲ သူ အများကြီး လုပ်ကိုင်နိုင်ပါသည်။
လင်းချင်းဟယ်သည် သူ့လက်မောင်းပေါ် မှီတွယ်လိုက်သည်။ ကျိုးချင်းပိုင်သည် အနားဝန်းကျင်ကို အကြည့်ဝေ့ဝဲ ကြည့်ခဲ့သည်။ ရထားပေါ်၌ မည်သူမျှမရှိသည်ကို တွေ့လိုက်ရသောကြောင့် သူ့ဇနီးသည်ကို ပွေ့ဖက်လိုက်သည်။
သူ့ရဲ့ သေးငယ်တဲ့ လှုပ်ရှားမှုများကို သတိပြုမိသဖြင့် လင်းချင်းဟယ်က ရယ်မောပြီး “ကျွန်မတို့ ဇနီးမောင်နှံတွေပဲ၊ ရှင်က ဘာကို စိုးရိမ်ကြောက်လန့်နေတာလဲ။” ဟု မေးလိုက်သည်။
“လူအများ အမြင် မသင့်တော်ရင် မကောင်းဘူးလေ။” ဟု ကျိုးချင်းပိုင်က ပြန်ဖြေသည်။
အင်း၊ လူအများ အမြင် မသင့်တော်ရင် မကောင်းဘူး ဟုတ်လား။ ဒါဆို အခု သူမခါးကို ပွေ့ဖက်ထားတာ ဘယ်သူလဲ မသိပါဘူး။ ပြီးတော့ ဧည့်ရိပ်သာမှာ တည်းခိုတုန်းက တစ်ညလုံး မရပ်မနား ကြိုးစားနေတာ ဘယ်သူလဲ မသိပါဘူး။
ရထားစီးပြီး ရက်အနည်းငယ်ကြာမှ မြို့ကို ရောက်ပါသည်။ နောက်ကျနေပြီမို့ မြို့ထဲက ဧည့်ရိပ်သာမှာပဲ တစ်ညအိပ်ခဲ့ပါသည်။
ရထားပေါ်က ဆင်းပြီးရင် ကိုယ့်အိပ်ယာခင်းနဲ့ ကိုယ်ပိုင်စောင်နဲ့ အိပ်ဖို့ နေရာရှိတယ်၊ ဘယ်လောက်တောင် သက်တော့သက်သာ ရှိတယ်ဆိုတာ မပြောတတ်တော့ဘူး။
ရထားပေါ်မှာလည်း အနားယူလို့ ရပေမယ့် အိပ်ရာလောက်တော့ မကောင်းပါဘူး။
နှစ်ယောက်သား နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်ပျော်သွားကြပြီး နောက်တစ်နေ့ ဆယ်နာရီထိုးတော့ ထမင်းစားသောက်ပြီး ခရိုင်မြို့သို့ ခရီးနှင်လာကြသည်။
သူတို့နှစ်ယောက်သား ခရိုင်မြို့သို့ရောက်သောအခါ မော်တော်ဆိုင်ကယ်ကို နေရာလွတ်ထဲမှ ထုတ်ယူစီးကာ ဓာတ်ဆီပုံကြီးတစ်ပုံးနှင့်အတူ တတိယမောင်လေးတို့ဆိုင်ကို မောင်းသွားကြပါသည်။
ထိုအချိန်က နေ့လည်ပင်ဖြစ်နေပြီဖြစ်၍ တတိယမောင်လေးလင်းတို့ တစ်မိသားစုလုံး အိမ်တွင် ရှိနေကြသည်။
