အခန်း (၂၉၇) – တတိယမောင်လေးလင်းက တိုးတက်လာသည်
“နှစ်သစ်ကို စောင့်ရတာ ကြာလှပြီ။ အဖွား၊ စတုတ္ထဦးလေးနဲ့ စတုတ္ထဒေါ်လေးတို့က အိမ်ပြန်လာဖို့ စိတ်ကူးမရှိဘူးလား။ အခုဆို မိတ်ဆက်စာ မလိုပဲ ကိုယ်သွားချင်ရာကို သွားနိုင်ပြီ မဟုတ်လား။ ဘယ်သူမှ ဝင်မစွက်ဖက်ကြပါဘူး။” ဟု ကျိုးလျှို့နီက ပြောသည်။
“နင် ဘာတွေပြောနေတာလဲ။ ပေကျင်းမြို့တော်က ဘယ်လိုနေရာမျိုးလဲ။ နင် သွားချင်တိုင်း သွားလို့ရတဲ့ နေရာလို့ ထင်နေတာလား။” အဖေကျိုးက သူ့မြေးမကို တစ်ချက်လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။
“အင်း၊ သမီးလည်း ဒီလို မပြောချင်ပါဘူး။ အဖွား စိတ်ပူနေတာကို တွေ့လို့ သမီးက ဒီလို ပြောမိတာပါ။ တကယ်လို့ အဖွားသွားချင်ရင်၊ သမီး အဖွားကို အဲ့ကို လိုက်ပို့ပေးလို့ရတယ်။” ဟု ကျိုးလျှို့နီက ပြန်ပြောသည်။
“နင်က ဘာသွားလုပ်မှာလဲ။ နင့်လို စကားအပြောမတတ်တဲ့သူမျိုးက အဲ့ကို ဘယ်လို သွားရမှန်းတောင် သိမှာ မဟုတ်ဘူး။” ဟု အဖေကျိုးက ပြောသည်။
ဒီလိုဆိုတော့၊ ကျိုးလျှို့နီက ပြောသည်၊ “ဘာပြဿနာရှိမှာမလို့လဲ။ ဟိုရောက်တာနဲ့ ရဲကို ရှာလိုက်ရင် ရပြီလေ။ သူတို့က သမီးတို့ကို ပေကျင်းတက္ကသိုလ်ကို လိုက်ပို့ပေးပြီး ကျောင်းအသံလွှင့်ဌာနကနေ စတုတ္ထဒေါ်လေးကို ခေါ်ပေးလိမ့်မယ်။ အဲ့လို လုပ်လိုက်ရင်ရပြီ၊ မဟုတ်လား။”
“ကောင်းသားပဲ။” အဖေကျိုးက ပြောသည်။ “နင့်ရဲ့ အစားအစာကိုပဲ စားစမ်းပါ။”
“အဖွား၊ သမီးက အခုဆို အရွယ်ရောက်နေပြီဖြစ်လို့ အလုပ်မျိုးစုံ လုပ်နိုင်နေပါပြီ။ စတုတ္ထဦးလေးက ဆိုင်ဖွင့်ထားတယ်ဆိုတော့ ဟင်းပွဲတွေ ချပေးတာမျိုး ကူညီလုပ်ကိုင်ပေးချင်တယ်။” ဟု ကျိုးလျှို့နီက ပြောသည်။
အဖေကျိုးက နှုတ်ဆိတ်နေခဲ့သည်။ အမေကျိုးကတော့ ဘဝင်ကျသွားသည်၊ “နင့်အမေက ဒါကို ဘယ်လိုသဘောတူနိုင်ပါ့မလဲ။”
“အမေက ဘာလို့ သဘောမတူရမှာလဲ။ သမီးရဲ့ စတုတ္ထဦးလေးနဲ့ ဒေါ်လေးတို့က တခြားသူတွေမှ မဟုတ်တာ။ သမီး သွားပြီး ကူညီလုပ်ကိုင်ပေးချင်တာ ဘာမှားလို့လဲ။” ကျိုးလျှို့နီသည် သူမရဲ့ အဖွား ဘဝင်ကျသွားတာကို မြင်သောအခါ ချက်ချင်း ဆက်ပြောလိုက်သည်။
